Witold Gombrowicz „Trans-Atlantyk” - opracowanie utworu
JUŻ 9902 WYPRACOWANIA W BAZIE!
- 4914 wypracowanie - Język polski
- 1594 wypracowanie - WOS
- 2021 wypracowanie - Historia
- 787 wypracowanie - Religia
- 528 wypracowanie - Język angielski
- 58 wypracowanie - Język niemiecki
W 1939 r. Witold Gombrowicz był na pokładzie „Chrobrego”, kiedy statek ten wypływał do Buenos Aires. Rejs odbył się 29 lipca, a więc na krótko przed wybuchem II wojny światowej. Właśnie to wydarzenie zatrzymało Gombrowicza w Argentynie. Autor postanowił opisać swoje przeżycia emigracyjne w „Trans-Atlantyku”, który został wydany w 1953 r.
Powieść jest to dziwna i bardzo nietypowa, a sam Gombrowicz określa ją mianem „polemiki z Panem Tadeuszem”. W wydaniu polskim (1957) książka została opatrzona przedmową autora. Powstała ona, by zabezpieczyć dzieło przed zbyt wąskim odczytaniem. Pisarz zaznaczył, że dzieło to jest satyrą, traktatem, krytyką, dramatem i absurdem. Nie chodzi w nim o opowiedzianą historię, gdyż ona tylko implikuje kolejne wnioski. „Trans – Atlantyk” to przede wszystkim rozrachunek z „kompleksem polskim”, który mieszkańcom nadwiślańskiego kraju zafundowały sarmatyzm i tradycja romantyzmu.
Narratorem historii jest postać zwana Witoldem Gombrowiczem. Trafia on do Argentyny z 96-cioma dolarami w kieszeni. Ma świadomość tego, że czekają go ciężki chwile, dlatego postanawia udać się do pana Cieciszkowskiego – znajomego z dawnych lat. Następnie bohater odwiedza polskie poselstwo, gdzie zostaje przyjęty przez ministra Feliksa Kosiubidzkiego. Ten namawia pisarza, by spełnił swój obowiązek i napisał serię artykułów o polskich poetach, które miałyby się ukazać w gazetach. Dodatkowo narrator miał zostać przedstawiony jako wielki Geniusz z Polski – wszak był pisarzem. Bardzo ważnym momentem w powieści jest przyjęcie zorganizowane przez Pisarzy i Artystów. Gombrowicz miał wdać się na nim w polemikę z argentyńskim pisarzem, jednak przegrał to starcie, gdyż każde słowa przezeń wypowiedziane były autorstwa kogo innego.
Następnym ciekawym motywem jest uwodzenie Ignacego – syna prawdziwego patrioty: Tomasza Kobrzyckiego. Mężczyzną, który pragnie zdobyć uroczego blondyna jest Gonzalo – homoseksualista nieustannie poszukujący nowych kochanków. Efektem jego działań ma być pojedynek z majorem – Polakiem. Sytuacja zostaje odpowiednio nagłośniona, a na starciu ma pojawić się sam minister, by oglądać męstwo i bohaterstwo swojego rodaka. Samo wydarzenie było niezwykle groteskowe – pojedynek miał trwać do „trzeciej krwi”, podczas gdy mężczyźni strzelali do siebie nienaładowanymi pistoletami. Wszystko skomplikowało się, kiedy na miejsce przybył orszak ministra i psy myśliwskie rzuciły się na Ignacego. Chłopaka własną piersią ochronił Gonzalo.
Kulminacyjnym momentem „Trans – Atlantyku” jest zebranie Polonii w piwnicy. Ludzie uwięzieni przez Rachmistrza, który godzi ich ostrogą, tworzą jakby masochistyczną organizację. Cierpią sztuczną niewolę, ale zupełnie nie mają zamiaru z niej się wyrwać. Przedstawienie to można uznać za prezentację duchowego stanu Polaków – ludzi więzionych tradycją, która skłaniała ich do określonego rodzaju postępowania.
Uznawanie Gombrowicza za Geniusza, przypisywanie mu „pisarskich obowiązków” to reakcja autora na mitologizację polskiej literatury. Ta dziedzina życia została szczególnie mocno skrępowana liną patriotycznych funkcji. Kompromitacją takiego podejścia jest starcie z argentyńskim autorem, które Gombrowicz przegrywa. Żadne słowa nie były jego, co pokazuje, że w pewnym momencie polskie pisarstwo stało się powtarzaniem treści po poprzednikach.
Historia Gonzala, Ignacego i majora Kobrzyckiego to starcie ojczyzny z „synczyzną”. Ojczyzna to tradycyjny obowiązek, natomiast owa „synczyzna” to spontaniczna wolność jednostki. Idąc dalej tym tropem, możemy stwierdzić, że zdaniem Gombrowicza prawdziwym patriotą może być tylko człowiek wolny, którego nie ograniczają żadne narzucone treści. Miłość do ojczyzny musi być własnym wyborem, a nie spełnianą od wieków powinnością. Wplecenie w tę opowieść wątku homoseksualnego to nawiązanie do postępowych poglądów, przejawianych w latach '30-tych.
Autor „Trans – Atlantyku” kompromituje także argentyńską polonię, tak bogato operującą wzniosłymi hasłami. Szybko okazuje się jednak, że to tylko powierzchowność, a grupa ta skoncentrowana jest głównie na prywatnych interesach. Doskonałym przykładem tego są Baron, Ciumkała i Pyckal – wspólnicy, którzy nie potrafili w żaden sposób się dogadać, a ich działanie ograniczało się głównie do wietrzenia spisków.
Język „Trans – Atlantyku” jest bardzo specyficzny i stanowi tworzywo mające wielki wpływ na interpretację tego dzieła. Autor posługuje się charakterystyczną syntezą wielu stylów zaczerpniętych z polskiej tradycji literackiej. Pojawiają się zwroty charakterystyczne dla sarmatyzmu, gawędy szlacheckiej, poezji romantycznej i sienkiewiczowskiej trylogii. Wszystko to tworzy trudną w odbiorze, ale bardzo barwną i momentami zabawną opowieść.
Dzieło Witolda Gombrowicza jest przede wszystkim rozliczeniem z krępującą formą i powinnościami wypływającymi z tradycji. Autor stara się zerwać z romantycznym paradygmatem postrzegania pisarza oraz z niezdrowymi emocjami, które w naród wtłoczyły największe dzieła polskiej literatury. Temu wszystkiemu zostaje przeciwstawiona ostatnia scena dzieła. Przypomina ona nieco wesele z „Pana Tadeusza”, jednak w „Trans – Atlantyku” bawią się przedstawiciele inteligencji, a także ludzie prości. Wszystko odbywa się przy dźwiękach muzyki ludowej. Scenę tę można odczytać jako próbę pokazania innego modelu wspólnoty narodowej, opartej na radości, a nie na wypracowanym przez lata tradycji cierpieniu.
„Trans – Atantyk” Witolda Gombrowicza to dzieło trudne i specyficzne. Poprzez różne nawiązania (formalne i treściowe) autor próbuje zwalczyć przytłaczające brzemię – dziedzictwo setek lat. Zamiast sztucznego i jakby wymuszonego patriotyzmu projektuje jego nową wizję – oparta na świadomości i wolności wyboru.
Podobne wypracowania do Witold Gombrowicz „Trans-Atlantyk” - opracowanie utworu
- Albert Camus „Człowiek zbuntowany” - opracowanie utworu
- Adam Mickiewicz „Pan Tadeusz” - charakterystyka Podkomorzego
- Bolesław Prus „Lalka” - charakterystyka prezesowej Zasławskiej
- Albert Camus „Mit Syzyfa” - opracowanie utworu
- Adam Mickiewicz „Pan Tadeusz” - charakterystyka Protazego
- Maria Konopnicka „Mendel Gdański” - opracowanie utworu
- Henryk Sienkiewicz „Potop” - charakterystyka szlachty
- Maria Konopnicka „Miłosierdzie gminy” - problematyka utworu
- Maria Konopnicka „Miłosierdzie gminy” - opracowanie noweli
- Stefan Żeromski „Zapomnienie” - opracowanie utworu
- William Szekspir „Romeo i Julia” - charakterystyka Tybalta
- Adam Mickiewicz „Pan Tadeusz” - charakterystyka Wojskiego
- Charakterystyka Zeusa
- Mahatma Gandhi - biografia, życiorys
- Stanisław Wyspiański „Wesele” - Inteligencja w „Weselu” Wyspiańskiego
- Jak napisać artykuł? Przykładowy artykuł
- Jak napisać charakterystykę postaci? Przykład charakterystyki
- Fiodor Dostojewski „Zbrodnia i kara” - Raskolnikow i koncepcja podziału społeczeństwa
- Notatka prasowa - Rowerzyści to też ludzie?!
- Aleksander Kamiński „Kamienie na szaniec” - sprawozdanie z akcji pod Arsenałem