Albert Camus „Człowiek zbuntowany” - opracowanie utworu

Albert Camus był czołowym przedstawicielem egzystencjalizmu w literaturze. Urodził się 7 listopada 1913 r. w Algierii, a zmarł (śmiercią tragiczną) 4 stycznia 1960 r. w Villeblevin (Francja). Autor „Dżumy” za swoje dokonania na płaszczyźnie literackiej został uhonorowany Nagrodą Nobla w 1957 r.

Egzystencjalizm Camusa to myśl niezwykle trudna i pesymistyczna. Życie jawi się jako wielki absurd, ponieważ człowiek nie czuje się w świecie swobodnie i naturalnie. Wiąże się to z tym, że miejsce, w którym żyjemy, pozbawione jest jakichkolwiek absolutnych wartości; nie ma w nim także Boga. Skoro nie ma Boga, to nadzieje na wieczne życie są złudne, a odgórny system zasad nie istnieje. Człowiek musi sam wszystko uporządkować, co wcale nie jest łatwe, gdyż ludzie posiadają rozum i świadomość, a to utrudnia im akceptację świata. Wszystko najlepiej można oddać w tym cytacie pochodzącym z eseju „Człowiek zbuntowany”: „Sprzeczność jest taka: człowiek nie zgadza się na świat, jaki jest, ale też nie chce go porzucić. Ludziom zależy na świecie i zależy im na życiu. Ci osobliwi wygnańcy we własnej ojczyźnie nie tylko nie pragną zapomnieć o świe­cie, ale przeciwnie, cierpią, że nie dość go posiadają.” Warto może dodać, że człowiek pragnie...