Goethe „Cierpienia młodego Wertera” - Werter jako bohater romantyczny

Wertera bez wątpienia można sklasyfikować jako jedną z najważniejszych postaci literackiego romantyzmu, uosabiającą rozterki tamtego pokolenia. Od powieści Goethego i postawy głównego bohatera, powstał popularny w romantyzmie werteryzm.

Bohater werteryczny to człowiek obdarzony niezwykłą wyobraźnią i uczuciowością, charakteryzuje go brak zdecydowania w działaniu. Patrzy on na świat z poetyckiej perspektywy własnych marzeń, które nie przystają do świata. Bowiem życie wydaje mu się bezcelowe, a pesymizm towarzyszy mu we wszystkich działaniach. Werteryzm zapoczątkował modę wśród młodzieży polegającą na dobieraniu żółtej kamizelki do niebieskiej koszuli, w takim bowiem stroju Werter spotkał swoją  miłość, w nim też popełnił samobójstwo (na które z resztą również zapanowała w tamtym czasie swoista „moda”).

Bohater romantyczny to bohater niezwykle wrażliwy, wręcz nadwrażliwy, zarówno na otaczające go piękno (które potrafi dzięki swoim talentom oddać w sztuce artystycznej lub literackiej), jak i na sytuacje, z którymi przychodzi mu się zmierzyć w codziennym życiu. Sytuacje te niejednokrotnie przerastają go, wywołują poczucie beznadziei i bezradności.

Kolejną kwestią związaną z typem bohatera romantycznego jest nieszczęśliwa miłość. Jako największe i najsilniejsze uczucie człowieka, towarzyszy ona nadwrażliwemu bohaterowi i powoduje szereg cierpień związanych z niemożliwością spełnienia. Romantyczny Werter często też wzrusza się z błahych powodów i płacze, nie potrafi zapanować nad swoimi uczuciami i kieruje się emocjami, nie rozumem. Wszystko widzi w ciemnych barwach, a jego nadwrażliwość zmusza go do alienacji – staje się samotnikiem z wyboru, mimo że sam przyciąga ludzi i potrafi prowadzić z nimi interesujące rozmowy.

Charakterystyczny dla bohatera romantycznego (a więc i dla Wertera) jest także egotyzm, czyli poczucie własnej wyjątkowości, które nieraz prowadzi do pogardzania innymi ludźmi, mniej zdolnymi, o innych poglądach, bądź tymi, którzy kierują się rozsądkiem. Egotyzm sprawia, że bohater winą za własne cierpienia i samotność obarcza innych, nie potrafi dostrzec wady w sobie samym (Werter posunął się nawet do tego, by uczynić Lottę odpowiedzialną za swoją samobójczą śmierć).

Bohatera romantycznego wyróżnia też bunt wobec zastanego porządku. Werter sprzeciwia się normom moralnym ustanowionym przez zakłamaną arystokrację, a także wyraża swój bunt wobec niesprawiedliwości, ograniczaniu wolności oraz niemożliwości zrealizowania swoich pragnień (wynik nieszczęśliwej miłości), co ostatecznie doprowadza go do śmierci samobójczej, jako jedynej możliwości odcięcia się od społeczeństwa, do którego – w swoim własnym odczuciu – nie przystawał.Temat: Benito Mussolini – biografia.

Benito Mussolini, właściwie Benito Amilcare Andrea Mussolini urodził się 29 lipca 1883 w Dovia di Predappio w prowincji Forli-Cesena we Włoszech, a zmarł 28 kwietnia 1945 w Giulino di Mezzegra w prowincji Como. Jego ojciec, Alessandro Mussolini był kowalem, a matka, Rosa Maltoni, nauczycielką. Uczył się między innymi w gimnazjum Salezjanów w Faenza. Potem wyjechał do Szwajcarii. Tam rozpoczęła się jego działalność socjalistyczna przejawiająca się we współpracy ze szwajcarską gazetą „Przyszłość robotnika”, „Lud” oraz „Avanti”. 

Od 1915 roku walczył w armii włoskiej po stronie ententy. Po powrocie do kraju, zaczęła się wokół niego formować bojówka „Związki kombatanckie” – Fascio Italiano di Combattimento. Nieco później organizacja przerodziła się w Narodową Partię Faszystowską. Władzę zdobywał siłą, jednocześnie jego popularność wzrastała. Nie miał żadnych skrupułów w eliminowaniu wrogów. Tępił ich jawnie, przy pomocy czarnych koszul. W roku 1922 Benito Mussolini stanął na czele zamachu stanu, w wyniku którego otrzymał tekę premiera z rąk króla Wiktora Emanuela III. Ten pucz nazwano marszem czarnych koszul. Po formalnym przejęciu władzy, w roku 1924 powołał do istnienia Milicję Faszystowską (Milizia Volontaria per la Sicurezza Nazionale, czyli MVSN – Ochotnicza Milicja Bezpieczeństwa Narodowego)

Zarządził monopol partyjny, pozbywając się jednocześnie wszystkich partii opozycyjnych. Niewątpliwie uzurpator przyczynił się do poprawy sytuacji włoskiego społeczeństwa, jednak robił to silną ręką, nie bojąc się rozlewu niewinnej krwi. Ściśle współpracował z Adolfem Hitlerem w czasie II wojny światowej. Razem podpisali trzy pakty – antykominternowski (przeciwko Moskwie), stalowy (przeciwko państwom Zachodu), Pakt Trzech (potwierdzenie paktu stalowego) w roku 1940. Po niepowodzeniach na froncie – w Grecji i Afryce, został aresztowany, po czym uwolniony przez niemieckich dowódców. Ponownie stanął u władzy, ale tym razem na czele Włoskiej Republiki Socjalnej (pod protektoratem Niemiec).

II wojna światowa dla Włoch rozpoczęła się w momencie wypowiedzenia przez Benito Mussoliniego wojny osłabionej Francji oraz Wielkiej Brytanii. Walka zakończyła się podpisaniem układu pokojowego z Francją. 25 lipca 1943 roku we Włoszech zebrała się Wielka Rada Faszystowska, (powołana zresztą przez samego Mussoliniego). Członkowie postanowili usunąć duce ze stanowiska premiera. Mussolini postanowił uciec do Szwajcarii, jednak na granicy został rozpoznany i schwytany razem z wiernymi mu faszystami.

Dyktator zginął z rąk komunistycznego polityka włoskiego Waltera Audisio, pod którego rozkazem uzurpator został rozstrzelany. Wkrótce potem ciało jego i garstki jego zwolenników przewieziono do Mediolanu, gdzie powieszono je na stacji benzynowej za nogi. Nie jest do końca pewne, w jakich dokładnie okolicznościach zginął Mussolini i kto go zabił. Istnieje także wersja, że to rząd brytyjski zlecił morderstwo duce. W roku 1915 ożenił się z Rachele Guidi, z którą miał pięcioro dzieci. Z rodziną Mussolinich współcześnie powiązana jest gwiazda filmowa – Sophia Loren.

Benito Mussolini był jednym z bardziej okrutnych dyktatorów w dziejach historii nowoczesnej. W swoich poczynaniach nie był tak bezwzględny jak Adolf Hitler, jednak sam nieraz przelewał krew w imię własnych poglądów. Z jego powodu faszyzm stał się drugim zaraz po nazizmie najstraszliwszym, możliwym do wprowadzenia systemem politycznym, który od posad wstrząsnął całą Europą. Rządy Benito Mussoliniego były krwawe, zdecydowane. Włochy stały się kolejnym po hitlerowskich Niemcach zagrożeniem demokracji na starym kontynencie.