Rimbaud „Moja bohema” - interpretacja i analiza wiersza

Jeana Arthur Rimbaud jest francuskim, dziewiętnastowiecznym poetą. Jego burzliwe życie urosło do rangi legendy, a także stało się symbolem buntu obyczajowego – Rimbaud był bohaterem skandali obyczajowych, jest to związane z homoseksualnymi skłonnościami poety. Rimbaud to poeta-anarchista, który nie potrafił znaleźć sobie miejsca na ziemi, wieczny tułacz i wędrowiec, „niespokojna dusza” -  jak określają go potomni. Niezrozumiały przez współczesnych mu odbiorców, uważany za wzór przez dekadentów… słowem: poeta przeklęty.

Utwór „Moja bohema” to typowy przykład sonetu włoskiego. Podmiot liryczny wypowiada się w nim w pierwszej osobie; „włóczyłem się”, „szedłem”, opowiada o sobie oraz o otoczeniu, w którym żyje. Wiersz zbudowany jest z czterech zwrotek (jest to cecha charakterystyczna sonetu). Pierwsze dwie mają po cztery wersy, charakteryzujące się stylem narracyjno-opisowym. Poeta, korzystając z środków poetyckiego obrazowania, opowiada o sobie jako o wędrowcu, który przemierza świat „z rękoma w podartych kieszeniach”. Podmiot liryczny nie ma przy sobie nic, a drogowskazami dla niego są gwiazdy i marzenia. W wierszu występują wykrzyknienia, np. „wierny ci, o muzo!” czy „co za miłość widziałem w marzeniach!”, porównania „w bluzie co już nieziemską prawie była bluzą” oraz epitety: „szeroka dziura”, „jedyne portki”. W tej części wiersza występują rymy żeńskie okalające regularne abba: „kieszeniach – bluzą – muzo – marzeniach”.

Kolejne dwie zwrotki mają charakter refleksyjno-filozoficzny. Każda z nich jest zbudowana z trzech wersów. Podmiot liryczny opowiada o swoich uczuciach i odczuciach, których doświadcza we „wrześniowe wieczory”. Czytelnik dowiaduje się, jak otaczający świat działa na zmysły podmiotu lirycznego, który „słucha gwiazd” (metafora), „czuje że głowę, jak mocne wino rosa kroplista mi rasza” (porównanie) oraz obserwuje: „w krąg fantastycznych cieni rosły tłumy” (hiperbola). W drugiej części wiersza występują rymy żeńskie w układzie: aac bbc.  

Należy zwrócić uwagę na wątek bezdomności podmiotu lirycznego. Osoba mówiąca w wierszu jest tułaczem, wędrowcem, który nie ma swojego miejsca na ziemi. Jego kamasze są zdarte, a dachem nad głową jest nieboskłon.