Biblia - Nowy Testament - księgi, autorzy, historia. Nowy Testament - opracowanie

Nowy Testament stanowi drugą, po Starym Testamencie, część chrześcijańskiego Pisma Świętego. Składa się on z 27 ksiąg, które powstały w I stuleciu naszej ery, między rokiem 51 a 96 (niektórzy badacze uważają, iż ostatnie teksty spisane zostały już w II w. n.e.). Sama nazwa „Nowy Testament” po raz pierwszy użyta została przez św. Pawła. Prawdy objawione przez Boga przed narodzeniem Chrystusa określił on mianem „Starego Testamentu”, natomiast te przedstawione ludziom po śmierci Zbawiciela miały stać się „Nowym Testamentem” i fundamentem rodzącej się religii.

Obowiązujący dzisiaj kanon pism Nowego Testamentu uformował się już w czasach pierwszych chrześcijan – mianowicie w II w. Znaczny wpływ na ten proces miały prześladowania wyznawców Chrystusa. Szczególnie intensywny były one za czasów panowania Dioklecjana (303-311), który nakazał niszczenie chrześcijańskich tekstów. Toteż wierni szybko musieli podjąć decyzję odnośnie najważniejszych dla swojej religii ksiąg. Zbiór tekstów tworzących dzisiaj Nowy Testament po raz pierwszy ukazał się w liście Atanazego z 367 r. Następnie potwierdziły go dwa kolejne synody – w Hipponie (390) oraz Kartaginie (393).

Księgi wchodzące w skład Nowego Testamentu dzieli się na cztery grupy. Najważniejszą z nich są oczywiście Ewangelie, które opowiadają o dziejach Jezusa Chrystusa. Do kanonu należą cztery takie teksty: Ewangelia św. Mateusza, Ewangelia św. Marka, Ewangelia św. Łukasza oraz Ewangelia św. Jana. Spośród czterech autorów Ewangelii dwóch było uczniami Jezusa – św. Mateusz i św. Jan, natomiast dwóch należało do grona najbliższych towarzyszy św. Pawła – św. Marek oraz św. Łukasz.

Druga kategoria pism Nowego Testamentu obejmuje zaledwie jeden tekst – Dzieje Apostolskie, których autorem jest św. Łukasz. Księga ta opowiada o początkach kształtowania się Kościoła oraz pokazuje, w jaki sposób rozprzestrzeniała się nowa religia. Można odnaleźć w niej informacje na temat działalności poszczególnych uczniów Jezusa – głównie Szymona Piotra oraz Pawła z Tarsu.

Trzecią grupę tworzącą kanon tekstów Nowego Testamentu tworzą listy. Dzielone są one na dwie mniejsze kategorie – listy św. Pawła Apostoła oraz listy powszechne. Tych pierwszych wyróżniono trzynaście i są to kolejno: List do Rzymian, 1. List do Koryntian, 2. List do Koryntian, List do Galatów, List do Efezjan, List do Filipian. List do Kolosan, 1. List do Tesaloniczan, 2. List do Tesaloniczan, 1. List do Tymoteusza, 2. List do Tymoteusza, List do Tytusa, oraz List do Filemona.

Do tekstów napisanych przez Apostoła z Tarsu przez długi czas zaliczany był także List do Hebrajczyków, jednakże dzisiaj wiadomo, że jego autorem była najprawdopodobniej osoba ze środowiska jednego z pierwszych głosicieli Słowa Bożego. Święty Paweł poruszył w swych listach tematykę dydaktyczną, pouczając adresatów, jak należy właściwie wypełniać przykazania Boga oraz dawać świadectwo swej miłości do Stwórcy.

Pozostałe listy określa się mianem powszechnych i są to: List Jakuba, 1. List Piotra, 2. List Piotra, 1. List Jana, 2. List Jana, 3. List Jana , List Judy. Widzimy więc, że nowotestamentowe listy apostolskie mają sześciu autorów, spośród których przynajmniej czterech należało do grona najbliższych uczniów Jezusa (św. Juda, św. Jan, św. Piotr, św. Jakub).

Ostatnią kategorią ksiąg kanonicznych Nowego Testamentu są teksty prorockie. Zalicza się do niej tylko jedno dzieło – Apokalipsę napisaną przez św. Jana Ewangelistę. Jest to utwór niezwykle tajemniczy i niepokojący, który stanowi zapowiedź nieuchronnie zbliżającego się Sądu Ostatecznego – dnia ukarania grzeszników i nagrody dla ludzi wierzących.

W obrębie chrześcijaństwa istnieją rożne poglądy na temat kanoniczności wymienionych powyżej ksiąg. Reformatorzy byli zdania, iż część z nich to teksty deuterokanoniczne, jednak Kościoły protestanckie nie przyjęły ich poglądów i ich kanon składa się z 27 tekstów.

Więcej zmian miało miejsce w kanonach syryjskim, koptyjskim, etiopskim oraz ormiańskim. Syryjczycy nie uznają za kanoniczne listów powszechnych, natomiast Kościół koptyjski nie posługuje się listą ksiąg natchnionych, a do swego Pisma Świętego włącza jeszcze 1. i 2. List św. Klemensa Rzymskiego do Koryntian, List Barnaby, 8 Konstytucji Apostolskich oraz dzieło Hernasa (brat Piusa I) zatytułowane „Pasterz”. Sytuacja w Kościele etiopskim jest identyczna jak wśród wyznawców obrządku syryjskiego. Kościół ormiański akceptuje kanon 27 ksiąg Nowego Testamentu, jednakże uzupełnia go także o  3. List do Koryntian oraz 2 listy wysłane do Apostoła z Tarsu przez mieszkańców Koryntu.

Nowy Testament miał niepodważalne znaczenie w kształtowaniu się chrześcijaństwa (był wszak zapisem działalności oraz nauk Syna Bożego) oraz mentalności jego wyznawców. Pisma natchnione przez Boga, które powstały po śmierci Chrystusa, stały się źródłem doktryny oraz zasad moralnych dla wszystkich wyznawców rodzącej się religii. Trzeba także pamiętać o tym, iż informacje zawarte w księgach Nowego Testamentu stanowią również wielkiej wartości dokumenty historyczne, które umożliwiają dokładniejsze poznanie procesu powstawania chrześcijaństwa.