Totalitaryzm - Stalinizm w ZSRR - charakterystyka

Stalinizm w ZSRR rozpoczął się wraz z objęciem przez Józefa Stalina władzy w kraju. Został on dyktatorem i rozpoczął budowanie aparatu politycznego oraz terroru, które ściśle były ze sobą połączone. Jego polityka sprowadzała się do bezwzględnej inwigilacji przeciwników politycznych, atakowania oponentów i surowym rozprawianiu się z trockistami.

Proces stalinizacji ZSRR rozpoczyna się około 1926 r., kiedy Stalin przejmuje po Leninie władzę. Krwawo rozprawia się ze swoimi oponentami – Kamieniewem i Zinowiewem.

Stalinizm miał być kontynuacją polityki, którą rozpoczął Lenin. W ZSRR zapanował kult wodza – Stalin miał władzę nieograniczoną  i nikt nie potrafił mu się przeciwstawić; jeśli zaś potrafił, ponosił tego krwawe konsekwencje. Stalin zmusił swojego głównego politycznego przeciwnika do ucieczki z kraju, zaś inni opozycjoniści zostali na jego polecenie potajemnie zamordowani i usunięci.

Józef Stalin rozpoczął rozbudowę NKWD w 1934 r. NKWD tropiło i aresztowało przeciwników politycznych Stalina. Metody NKWD były brutalne i polegały na torturach i przemocy. ZSRR pogrążał się w „cichym” ludobójstwie, ludzie ginęli bez wieści, byli wywożeni do obozów lub mordowani i grzebani bez świadków.

Stalin rozpoczął industrializację kraju, gospodarkę podporządkował ciężkiemu przemysłowi, który nastawiony był na zbrojenie. Nastąpiła kolektywizacja rolnictwa, ludzie byli zmuszani do pracy i masowo przekwalifikowywani, zmuszani do oddawania owoców pracy państwu itd. w 1932 r. wprowadzono pewne ograniczenia co do poruszania się po Związku Radzieckim. Obywatele mieli coraz mniej swobód, rósł terror polityczny oraz egzystencjalny.

Józef Stalin próbował również wpłynąć na naukę i biologię, przyjęta w ZSRR doktryna zwana „łysenkizmem” próbowała obalić osiągnięcia naukowe i dorobek Gregora Mendla. Wedle łysenkizmu komunizm miał być dziedziczony, wystarczyło go odpowiednio zaszczepić w społeczeństwie.

W oficjalnej dyplomacji Związek Radziecki podkreślał demokratyczny charakter swojego życia społecznego, co oczywiście było czystą farsą. Lata największego terroru przypadają na okres 1936-1939, po tym okresie stalinizm był już w pełni obowiązującą doktryną w ZSRR. Prowadzone czystki dotknęły wszystkich grup społecznych – robotników, polityków, wojsko i chłopów.

Po wygranej wojnie z Niemcami Związek Radziecki postanowił rozszerzyć wpływy stalinizmu na kraje sąsiadujące. Stalinizm miał imperialne zapędy. W 1953 r. reżim ustaje, Nikita Chruszczow uznaje stalinizm za doktrynę błędną i zbrodniczą. Ostatecznie w latach 80. Michaił Gorbaczow dokonuje przełomowej decyzji, która wpłynie na dalsze losy Związku Radzieckiego.

Okres stalinizmu przechodzi do historii, zapisany na jej najciemniejszych kartach. Józef Stalin oceniany jest jako najbardziej krwawy dyktator w historii, liczba jego ofiar przewyższa nawet ludobójstwa hitleryzmu. Pamięć o jego aspiracjach i zbrodniach do dzisiaj jest przerażającym i traumatycznym przeżyciem, chociaż kult wodza Stalina i tęsknota za stalinizmem jest też nadal widoczna w niektórych państwach bloku sowieckiego.