Przystąpienie Polski do NATO - charakterystyka procesu akcesyjnego

Polska przystąpiła do NATO w 1994 roku. Zanim to nastąpiło, musiała przejść drogę akcesyjną. 

Po zmianach ustrojowych w 1989 roku RP po raz pierwszy została zaproszona na obrady Zgromadzenia Parlamentarnego NATO. 

W 1991 roku oficjalnie nawiązane zostały stosunki dyplomatyczne między naszym krajem a Organizacją Paktu Północnoatlantyckiego. Rok później zgłoszono formalny wiosek o przyjęcie Polski w poczet państw członkowskich Sojuszu. Spotkało się to z krytyką Rosji oraz innych państw będących pod jej wpływem. W 1993 roku jednak prezydent Rosji Borys Jelcyn wycofał się z tych pretensji.  

2 lutego 1994 roku podpisany został dokument zatytułowany jako „Partnerstwo dla Pokoju”. Stanowił on deklarację zbliżenia współpracy z NATO w sferze obronności, a także uczestnictwa w misjach pokojowych. Na podstawie tych ustaleń Polska spełniła wstępne wymogi związane z przystąpieniem do Sojuszu. 

W czerwcu 1995 roku w Brukseli podpisana została umowa między członkami NATO a państwami pretendującymi do przyjęcia do Sojuszu. 

Oficjalnie Rzeczpospolita Polska (a także Węgry i Czechy) zaproszona została do przystąpienia do Organizacji Paktu Północnoatlantyckiego w 1997 roku. Po negocjacjach parlamenty państw członkowskich NATO ratyfikowały umowę o wstąpieniu RP do struktur NATO. Następnie uczynił to Parlament Polski. 

12 marca 1999 roku Polska wraz z Czechami oraz Węgrami została oficjalnie przyjęta do NATO. 

Dzięki uczestnictwie w NATO Polska zyskała członkostwo w najsilniejszym obecnie funkcjonującym pakcie militarnym.