Wojciech Jaruzelski prezydentem RP - charakterystyka prezydentury

Wojciech Jaruzelski urodził się 6 lipca 1923 roku w Kurowie. Jest absolwentem Wyższej Szkoły Piechoty i Akademii Sztabu Generalnego. Na przełomie lat 40-tych i 50-tych XX wieku był również wykładowcą w tej pierwszej, a także szefem Zarządu Akademii Wojskowych, Szkół i Kursów Oficerskich. 

Wówczas związał się również z Polską Partią Robotniczą. Na przełomie kolejnej dekady dowodził 12. Dywizją Zmechanizowaną w Szczecinie. Zbiegło się to wówczas z powołaniem go na stanowisko szefa Głównego Zarządu Politycznego WP. Dwa lata po tej nominacji został już wiceministrem obrony narodowej, by następnie – w 1965 roku – stać się szefem Sztabu Generalnego WP. Początek lat siedemdziesiątych przyniósł Jaruzelskiemu, jako członkowi Polskiej Partii Robotniczej, dość znaczący awans. Wówczas został on bowiem członkiem Biura Politycznego Komitetu Centralnego PZPR, a dekadę później, podczas walnego plenum, został wybrany I sekretarzem KC PZPR. Jako minister obrony narodowej nadzorował tłumienie przez siły Układu Warszawskiego tzw. Praskiej Wiosny. Był posłem na Sejm PRL, później – u progu lat osiemdziesiątych XX wieku – został prezesem Rady Ministrów. 

Kolejne znaczące stanowisko otrzymał w 1983 roku, kiedy to został powołany na przewodniczącego Komitetu Obrony Kraju – Zwierzchnika Sił Zbrojnych, a dwa lata później został mianowany Przewodniczącym Rady Państwa. Funkcje tę sprawował dopóty, dopóki nie została ona zastąpiona poprzez wprowadzenie urzędu Prezydenta Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, czyli do 19 lipca 1989 roku. Należy bowiem w tym miejscu wspomnieć, iż restytucja urzędu Prezydenta pierwotnie nie była pomyślana jako wyraz demokratyzacji systemu ustrojowo-politycznego, a wręcz przeciwnie – jako środek utrzymania władzy oraz możliwość kontrolowania państwowego aparatu przymusu. 

Nadto, aspekt regulujący  zakres uprawnień Prezydenta był jednym z głównych tematów rozmów Okrągłego Stołu. Celem strony koalicyjno-rządowej, spodziewającej się, że niejako „naturalnym” kandydatem na ten urząd jest obecnie piastujący funkcję Przewodniczącego Rady Państwa, było dążenie do przyjęcia jak rozległych jego uprawnień, natomiast strona przeciwna usiłowała zminimalizować ten zakres władzy. 

Wojciech Jaruzelski otrzymał w wyniku tychże ustaleń liczne i niezwykle znaczące. Warto również wspomnieć, iż o przejściu jego kandydatury na urząd Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej zdecydowała przewaga jednego głosu. Trzeba jednakże przy tym przyznać, iż ze swoich uprawnień korzystał on z umiarem. Mimo to powszechny odbiór społeczny Wojciecha Jaruzelskiego, jako piastującego najwyższy urząd w państwie, nie należał do pozytywnych. Świadczą o tym liczne manifestacje, których hasłem przewodnim było stwierdzenie: „Jaruzelski – musisz odejść” czy też inne pikiety bądź demonstracje, sprzeciwiające się wyborowi Jaruzelskiego na prezydenta. Jednym z czynników decydujących o takiej antypatii był trudny czas stanu wojennego, liczne zamieszki oraz ówczesna silna i niezwykle twarda polityka prowadzona przez niego. Nacisk społeczny był o tyle duży, że już w niespełna rok po tym ostatnim wyborze stanowił wystarczającą determinantę do wyrażenia przez Jaruzelskiego zgody na skrócenie jego kadencji i wprowadzenia powszechnych wyborów Prezydenta RP.