Definicja państwa wg Platona - opracowanie

Platon to wybitny grecki filozof, urodzony w 427 roku p.n.e. Jako twórca myśli filozoficznej przyczynił się do ukształtowania współczesnego obrazu tejże dziedziny. Wykreował system idealistyczny.

Platońska koncepcja państwa opiera się na założeniu współistnienia dobra i zła, z czego zło jest wynikiem niewiedzy. Ponadto funkcjonuje podział społeczeństwa na przedstawicieli trzech stanów, które odzwierciedlają istnienie trzech cnót, takie jak stan uczonych, stan strażników oraz stan żywicieli. Pierwszy z nich ma za zadanie zapewnić dostęp do wiedzy w celu sprawowania w sposób właściwy władzy w państwie oraz kierowanie ludem w celu jak największego rozwoju. Strażnicy z kolei dbają o bezpieczeństwo państwa, zarówno w aspekcie zewnętrznym, jak i wewnętrznym, jednocześnie skupiając się na zapewnieniu spokoju obywatelom oraz utrzymaniu pewnej równowagi. Stan żywicieli natomiast ma, zgodnie z tą myślą filozoficzną, zapewnić wysoki poziom zaopatrzenia społeczeństwa w dobra natury materialnej.

W państwie podstawową zasada jest hierarchizacja jego społeczeństwa. Ponadto Platon głosił pogląd, iż kluczowe jest dominowanie arystokracji, która z drugiej strony jest wobec siebie równorzędna, co ma wykluczyć walki między reprezentantami stanu oraz wewnętrznych przegrupowań. Każde nieporozumienie wiąże się z wprowadzaniem pewnych zmian, co nie jest zbyt korzystne. Platon nie pochwalał również związków pomiędzy przedstawicielami różnych stanów, gdyż wymieszanie się stanów może doprowadzić do upadku państwa.

Władza w państwie powinna być sprawowana przez przedstawicieli arystokracji, ze szczególnym naciskiem na filozofów, czyli osoby posiadające największą wiedzę. Taki podział osobowy gwarantuje bowiem dążenie społeczeństwa do utrzymania wizji idealnego państwa.

Dla Platona priorytet stanowiło dobro państwa, umniejszał przy tym nawet negatywne cechy kłamstwa, jeżeli służyły jego dobru. Ponadto za kluczową uważał kwestię wykształcenia wśród najzdolniejszych uczniów. Według filozofii propagowanej przez Platona, prawdziwy arystokrata (a więc filozof) powinien wyzbyć się wszelkich dóbr prywatnych oraz zignorować potrzebę małżeństwa oraz rodzicielstwa.

Platon skrytykował wszelkie funkcjonujące ustroje państwowe. Rozumował, iż degeneracja stanów trzymających władzę następuje poprzez wymieszanie się priorytetów każdego ze stanów, wynika z wymieszania się ich reprezentantów.