Deklaracje - Deklaracja madrycka (1994 i 2002 r.) - cel, treść, znaczenie

Próbując omówić deklarację madrycką, można odwołać się do dwóch oddzielnych dokumentów powstałych na przestrzeni ostatnich dwudziestu lat. Pierwszy z nich odnosi się do ustaleń z Madrytu z roku 1994, drugi to akt podpisany w 2002 roku na Europejskim Kongresie na rzecz Osób Niepełnosprawnych.

Ustalenia przyjęte w 1994 roku w Madrycie odnosiły się do spraw energetyki. Zgodnie z zapisem Deklaracji madryckiej państwa Unii Europejskiej powinny do 2010 roku osiągnąć 15% udział tzw. energii czystej, niekonwencjonalnej w całości produkcji. Energia niekonwencjonalna to taka wytwarzana bez spalania organicznych paliw kopalnych. W dokumencie kładziono duży nacisk na potrzebę podjęcia takich działań, które znacznie zwiększyłyby wykorzystywanie w Unii Europejskiej energii odnawialnej. Uznano, iż potrzebne jest inwestowanie w tego rodzaju środki pozyskiwania energii jak energia słoneczna i energia wiatru, źródła geotermalne, biogazy czy pływy morskie. Deklaracja stała się bazą dla kolejnych działań Komisji Europejskiej, która opublikowała wkrótce Białą Księgę zatytułowaną „Energia dla przyszłości: odnawialne źródła energii”.

Druga ze wspomnianych Deklaracji madryckich związana jest z zagadnieniem niepełnosprawności. Odbywający się w dniach 20-24 marca 2002 roku w Madrycie Europejski Kongres na rzecz Osób Niepełnosprawnych zdecydował się ogłosić deklarację, w której zawarto podstawowe ustalenia zapadłe podczas spotkania. Już w preambule podkreślono, iż osoby niepełnosprawne mają prawo być traktowane na równi z pozostałymi członkami społeczeństwa i nie powinni być dyskryminowani z powodu niedyspozycji i ograniczeń.

Domagano się równego traktowania osób niepełnosprawnych, którym przysługują takie same prawa jak reszcie społeczeństw. Zwrócono też uwagę na fakt wykluczania niepełnosprawnych z życia społecznego, co powoduje, iż nie mają oni możliwości korzystać z wszystkich swoich praw. Bariery stawiane niepełnosprawnym wynikają często z uprzedzeń, ignorancji bądź po prostu niezauważania problemów tych osób. Deklaracja ustalała również strategię działania, która miała na celu zmianę dotychczasowej sytuacji niepełnosprawnych. Za priorytet postawiono sobie wyrównanie szans osób niepełnosprawnych, doprowadzenie do ponownego „włączenia społecznego” oraz zlikwidowanie zjawiska ich dyskryminacji.

Nie ograniczono się do wyłącznie teoretycznych rozważań, ustalono również plan konkretnych działań, dzięki którym miano osiągnąć zamierzony cel. Uznano, iż w pierwszym rzędzie należy stworzyć odpowiednie prawodawstwo wymierzone przeciw dyskryminacji, a także doprowadzić do zmiany postaw reszty społeczeństwa. Stwierdzono, iż najważniejsze dla włączenia niepełnosprawnych w zwyczajny nurt życia społecznego jest zagwarantowanie im dostępu do godnego zatrudnienia.

Działania na rzecz niepełnosprawnych muszą mieć wymiar zintegrowany i powinny dokonywać się na wielu polach – edukacji, rynku pracy, opieki zdrowotnej i dostępu do dóbr i usług. Państwa europejskie powinny wspólnie zmierzać do zlikwidowania podziałów między osobami niepełnosprawnymi i pozostałymi obywatelami.