Japonia - wojna domowa w Japonii - przyczyny, przebieg, skutki

Wiek XIX przyniósł w Japonii gwałtowne zmiany gospodarcze i polityczne, a to głównie za sprawą wmieszania się w sprawy japońskie państw zachodnich, które zainteresowały się poszerzaniem swoich wpływów na obszarze Dalekiego Wschodu. 

II połowa tegoż stulecia to czas „otwierania się” Japonii na wpływy obcych państw. Na tym tle dochodziło do nieporozumień wewnętrznych, bowiem część wyraźnie przeciwstawiała się ingerencji sił zagranicznych w kwestie gospodarki, polityki i kultury Kraju Kwitnącej Wiśni. Kres izolacjonizmowi położyły umowy z rządami m.in. Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Rosji i Holandii, które dokonały „otwarcia” Japonii na te państwa i zezwalały tym ostatnim na ingerencję w jej sprawy. To wzbudziło niepokój opozycji, która znacznie się zaktywizowała w tym okresie. Polityka ugodowości wobec obcych mocarstw rządzącego wówczas rodu Tokugawów stała się przedmiotem zaciętej krytyki ze strony części samurajów. 

Szogunat był zagrożony. Grupa wojowników, która rekrutowała się głównie z rejonów Satsumy, Choshu, Tosa i Hizen, dążyła do obalenia szoguna i przywrócenia w państwie realnej władzy cesarzowi. W 1966 roku wszczęli oni bunt, który szybko przerodził się w wojnę domową i miał przynieść diametralne zmiany w Japonii. W szeregach rewolucjonistów największą rolę odgrywali Ito Hirobumi i Saigo Takamori. 

Rebelianci w krótkim czasie zdołali doprowadzić do rezygnacji z władzy ostatniego szoguna Yoshinabu. 13 lutego 1867 roku rządy w kraju objął szesnastoletni cesarz Mutsuhito. W krótkim czasie po przekazaniu mu władzy obalony szogun podjął się próby odzyskania panowania, jednak zamach stanu nie powiódł się i musiał on definitywnie zrezygnować z pretensji do rządzenia państwem. Po ostatecznym rozprawieniu się z szogunatem umocniono pozycję cesarza. Niebawem (6 kwietnia 1868 roku) ustanowiono tzw. Przysięgę Cesarską, zgodnie z którą zlikwidowano urząd szoguna, dokonała się restauracja Meiji, a Japonia stała się krajem otwartym. Zmiany w kraju objęły niemal wszystkie dziedziny życia i miały w przyszłości zupełnie odmienić oblicze Japonii. Władza została podzielona zgodnie z główną zasadą Monteskiusza na ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą, które pełnił Dajokan. Obalenie szogunatu (1866–1868) w wyniku wojny domowej przyniosło kres także całej epoce w dziejach Japonii, okresowi Edo, który trwał od 1608 roku i był czasem dominacji szogunów oraz izolacjonizmu Kraju Kwitnącej Wiśni. Era Meiji trwała do 1912 roku.