Starożytny Izrael - Dzieje narodu wybranego - opracowanie zagadnienia

Jakub zwany Izraelem, syn Izaaka, wnuk Abrahama, miał czternastu synów (w tym dwóch adoptowanych). Potomkowie dwunastu z nich dali początek dwunastu pokoleniom (rodom) nowego narodu – narodu Izraela. Około 1660 r. p.n.e. Jakub osiadł w Egipcie, który jego przodkowie, prowadzeni przez Mojżesza, opuścili w 1445 r. p.n.e. 40 lat później, przemierzyli pustynię i dotarli do ziemi Kanaan nad Morzem Śródziemnym (zważywszy na niewielką odległość między Egiptem i Kanaanem i 40-letnie wędrowanie, Mojżesz, choć bardzo rozwinięty duchowo, nienajlepiej radził sobie z wytyczaniem drogi na pustyni).

Tyle o genezie narodu wybranego mówi Księga Rodzaju. Historycy zgadzają się, że w XIII wieku p.n.e. koczownicze plemiona Izraelitów zasiedliły Kanaan. Część z nich przywędrowała tam z Egiptu. Ich przywódcą był Mojżesz.

Pierwszy okres historii Izraela nazywany jest predynastycznym. Izraelici zasiedlili Kanaan (Palestynę), jednak nie wykształcili struktury społecznej wykraczającej poza plemię (pokolenie). Najwyższym autorytetem cieszyli się Sędziowie, egzekwujący prawo. Było ich piętnastu, a czas ich dominium dobiegł końca wraz ze śmiercią ostatniego z nich, Heliego, i najazdem Filistynów ok. 1030 r. p.n.e.

W...