Wojskowa umowa polsko-francuska (1940)

Po klęsce w kampanii wrześniowej i zajęciu całego terytorium państwa polskiego przez armię niemiecką od zachodu i radziecką od wschodu, polska armia przestała praktycznie istnieć. Duże straty w bezpośrednich walkach z najeźdźcami, spora liczba rozbrojonych przez Armię Czerwoną zdezorientowanych oddziałów polskich na Kresach, ewakuacja części żołnierzy Wojska Polskiego na Węgry i do Rumunii oraz partyzancki charakter prowadzonych działań przez pozostałych w kraju żołnierzy, dopełnił na Zachodzie obraz agonii państwowości polskiej.

Od niemal samego początku swojego istnienia emigracyjny rząd polski z gen. Władysławem Sikorskim na czele podejmował starania o utworzenie namiastki Wojska Polskiego przy armii któregoś z państw alianckich. Jednak przekonani o swojej sile oraz pewni faktu ostatecznego zwycięstwa nad hitlerowcami, przywódcy zachodnich mocarstw nie byli przekonani, co do konieczności formowania odrębnych polskich oddziałów. Dodatkowe wątpliwości budziła u nich sprawa lojalności oraz realnej wartości bojowej ewentualnych korpusów polskich walczących u boku ententy. Głównie dlatego negocjacje i rokowania gen. Sikorskiego z poszczególnymi rządami europejskimi były długotrwałe i niełatwe.

Dopiero 4 stycznia 1940...