Rajmund z Tuluzy – sylwetka postaci

Rajmund z Saint Gilles urodził się w roku 1042. Był synem Ponsa, hrabiego Tuluzy oraz jego drugiej żony, Almodis de La Marche. Po śmierci swojego starszego brata – Wilhelma IV w roku 1094 został samodzielnym władcą Tuluzy, ale zdecydowanie wyżej niż stabilne życie francuskiego arystokraty cenił sobie przygody oraz chwałę, jaką mógł mu przysporzyć udział w ewentualnej zbrojnej pielgrzymce do Ziemi Świętej. Przed rokiem 1096 Rajmund brał udział w walkach przeciwko muzułmańskim Maurom na Półwyspie Iberyjskim.

Rajmund z Tuluzy był człowiekiem bardzo pobożnym i wyjątkowo religijnym. Dlatego też pierwsze wzmianki o planach zorganizowania rycerskiej krucjaty przeciwko Turkom wzbudziły jego wielki entuzjazm. W listopadzie roku 1095 ogłoszone zostało przez papieża Urbana II powszechne wezwanie do udziału w organizowanej wyprawie krzyżowej, Rajmund z Tuluzy był jednym z pierwszych spośród europejskich feudałów, którzy podjęli krzyż. Był prawdopodobnie najstarszym oraz najzamożniejszym spośród wszystkich uczestników pierwszej krucjaty, dlatego też umownie uważa się go za jej głównego przywódcę.

W październiku roku 1096, na czele pokaźnego oddziału zbrojnego złożonego głównie z Prowansalczyków, Rajmund w towarzystwie swojej najbliższej rodziny (żony Elwiry oraz małoletniego syna) oraz biskupa Le Puy – Adamera (oficjalnego legata papieskiego, duchowego przywódcy całej wyprawy), wyruszył na wschód drogą lądową przez północne Włochy oraz Dalmację. Po dotarciu do Konstantynopola w kwietniu roku 1097 – jako jedyny z wodzów krucjatowych – złożył bez oporu wymaganą przez cesarza Aleksego I Komnena przysięgę wierności z zamiarem jej przestrzegania w przyszłości. Pozostali uczestnicy pomimo złożonych ślubów, prowadzili w latach następnych własną, niezależną od cesarza  politykę, co prowokowało liczne konflikty. Z Aleksym I, Rajmund nawiązał przyjacielskie stosunki, co mając na uwadze specyfikę wydarzeń związanych z pierwszą krucjatą, było swoistym ewenementem.

W trakcie marszu przez Azję Mniejszą, Rajmund z Tuluzy brał udział we wszystkich kluczowych dla krucjaty wydarzeniach tj. oblężeniu Nicei i Antiochii czy bitwie pod Doryleum. Po zdobyciu Antiochii w roku 1098, kategorycznie poróżnił się on z pozostałymi przywódcami wojsk krzyżowych (głównie Boemundem i jego Normanami), ponieważ jako jedyny nalegał na oddanie cesarzowi miasta  zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami. Następie osobiście poprowadził marsz w kierunku Jerozolimy oraz samo oblężenie Świętego Miasta, które ostatecznie zakończyło się pełnym sukcesem wojsk krzyżowych w dniu 15 lipca roku 1099.

Na proponowaną mu godność króla Jerozolimy nie zgodził się stanowczo, ponieważ tłumaczył swoim towarzyszom, iż nikt obecnie nie jest godzien nosić korony w miejscu, w którym konał i umarł Jezus Chrystus. Ostatecznie świeckim władcą Jerozolimy został Godfryd z Bouillon, co ewidentnie nie spodobało się bogobojnemu hrabiemu z Tuluzy.

Skłoniło to Rajmunda do wyjechania ze Świętego Miasta i uczestniczenia w dalszych walkach przeciwko muzułmanom, z którym wypada wymienić choćby spektakularną wiktorię krzyżowców nad inwazyjnym wojskiem egipskim pod Askalonem w sierpniu 1099.

Jednak ciągłe nieporozumienia z nowym władcą Jerozolimy zmusiły Rajmunda do opuszczenia Ziemi Świętej na przełomie lat 1099–1100 i udania się na dwór cesarski do Konstantynopola. Stamtąd zaangażował się on w walki po stronie Bizancjum z Turkami w Anatolii, w trakcie których o mały włos nie dostał się do niewoli. W roku 1102 Rajmund powrócił przez Antiochię do Ziemi Świętej, gdzie w niedługim czasie zdołał sobie zapewnić połowicznie niezależne władztwo w nadmorskim Trypolisie, którego został hrabią (jako lennik króla Baldwina I). Interesującym wydaje się być fakt, iż Rajmund otrzymał ten tytuł jeszcze zanim miasto zostało odebrane Fatymidom przez krzyżowców, co miało miejsce dopiero w roku 1109 (po około dwóch tysiącach dni oblężenia).
Rajmund hrabia Tuluzy i Trypolisu zmarł w roku 1105.