Sztuka w Polsce po 1945 roku - sztuka PRL-u

Po II wojnie światowej sztuka w Polsce jak i na całym świecie miała charakter terapeutyczny. Do lat 50- tych artyści szukali swojej tożsamości, wyrażając się w poezji, prozie, malarstwie czy rysunku. Architektura natomiast obrała sobie za zadanie odbudowania zniszczonego wojną kraju.
Z początkiem lat 50- tych władza PRL narzuciła sztuce sposób ekspresji. Socrealizm (inaczej realizm socjalistyczny) postulował zgodność wizji świata z założeniami marsistowskimi, typowość obrazu artystycznego, ludowość, uprzywilejowanie zagadnień o tematyce dotyczącej pracy i tradycji ruchu robotniczego. Socrealizm objawiał się m. in. w górnolotnym, napuszonym malarstwie, w plakacie agitacyjnym, architekturze o formach monumentalnych (rozbudowa gmachu sejmu, hala widowiskowo-sportowa w Katowicach), w masowości w muzyce, powieściach oraz filmach produkcyjnych.

W roku 1955 w wyniku śmierci Stalina doszło do odwilży politycznej, która miała wpływ na sztukę. Coraz większa ilość twórców odchodziła w tym czasie od modelu socrealizmu, a władza przechodziła z tym faktem do porządku dziennego. W latach 60-tych mamy do czynienia z odnowieniem tradycji awangardowych w postaci neoawangardy, zwanej inaczej „drugą awangardą”. „Pierwsza awangarda”...