Ludwik Węgierski - panowanie na Węgrzech

Od roku 1308 na tronie węgierskim zasiadali przedstawiciele francuskiej dynastii Andegawenów – pierwszym z nich był Karol Robert. W roku 1320 wziął on za żonę córkę polskiego króla Władysława Łokietka – Elżbietę, czym przypieczętowany został polsko-węgierski sojusz. Z ich małżeństwa zrodził się w Wyszehradzie w roku 1326 Ludwik, późniejszy król Węgier – gdzie otrzymał nawet przydomek „Wielki”.

Karol Robert zmarł 16 lipca roku 1342, a jego jedynym naturalnym żyjącym następcą był właśnie Ludwik, który niezwłocznie, pięć dni później został koronowany. Wielki wpływ na poczynania nastoletniego króla miała jego matka – Elżbieta Łokietkówna, która początkowo sprawowała władzę w jego imieniu, a następnie, aż do swojej śmierci w roku 1380, była najbliższym doradcą władcy.

Pierwszą kwestią z jaką planował się uporać Ludwik była sprawa Neapolu, w którym władzę sprawowała królowa Joanna I. Węgierski król nieskutecznie usiłował opanować terytorium południowych Włoch w latach 1343-1350, najpierw drogą dyplomatyczną a następnie zbrojnie, co poniekąd mu się udało, ale szybko musiał się wycofać z Neapolu i uznać wyższość swojego kuzyna Karola z Durazzo.

W kolejnych latach Ludwik zaangażował się wraz ze swoim sojusznikiem, Kazimierzem Wielkim w sprawy ruskie. Obaj władcy zgodnie współdziałali w czasie podboju Halicza i Włodzimierza, które ostatecznie przypadły stronie polskiej. Działania te były ściśle powiązane z dynastycznymi planami węgierskiego króla, który wykorzystując swoje dobre układy z Kazimierzem Wielkim oraz fakt, iż najprawdopodobniej nie doczeka się on męskiego potomka, aktywnie włączył się w walkę o sukcesję polską. Ludwik uzyskał wówczas formalnie zapewnienie, iż w przypadku wygaśnięcia prostej linii Piastów przejmie on koronę po Kazimierzu Wielkim. W roku 1355 w Budzie doszło do jego spotkania z przedstawicielami polskiej szlachty, na którym potwierdziła ona wcześniejsze ustalenia między monarchami, uzyskując w zamian szereg przywilejów i swobód.

Po uregulowaniu stosunków z Polską, Ludwik powrócił do spraw południowych i kontynuował zakrojoną na szeroką skalę ekspansję na Bałkanach. W niedługim czasie zdołał opanować Dalmację, wzmacniając kosztem Wenecji swoją pozycję nad Adriatykiem oraz zhołdował m. in. Serbię, Chorwację oraz przejściowo Bośnię.

Ludwik Wielki zmarł we wrześniu roku 1382 w Trnawie i obecnie uchodzi za jednego z najwybitniejszych władców w dziejach Węgier.