Sytuacja w Czechosłowacji - Czechosłowacja po II wojnie światowej

Czechosłowacja w trakcie wojny znajdowała się pod polityczną dominacją emigracji - prezydenta Eduarda Benesa, jak również Jana Masaryka (minister spraw zagranicznych). Dbali oni, aby stosunki zarówno z państwami zachodnimi, jak i Związkiem Radzieckim układały się dobrze.
W Czechosłowacji istniał już silny, samodzielny, ruch komunistyczny, który miał zasługi w walce z faszystami. W kwietniu 1945 roku został powołany rząd z Zdenkiem Fierlingerem na czele. 5 kwietnia ogłosił on tzw. "program koszycki" (nazwa od miejsca, w którym rząd powstał i rozpoczał swoje funkcjonowanie - Koszyc), który mówił o przystąpieniu Czechosłowacji do walki z Niemcami, kary dla kolaborantów i konfiskatę ich majątków oraz ogłaszał przeprowadzenie rolnej reformy. Będzie to miało konsekwencje po zakończeniu wojny.

Do kraju powrócił Eduard Benes, rozpoczynając wydawanie szeregu dekretów. 21 czerwca 1945 ukazał się dekret wywłaszczeniowy, na mocy którego odebrano majątki Niemcom i Węgrom, bez najmniejszego odszkodowania. Chwilę później, decyzją premiera, rozpoczęto proces przymusowego wysiedlania Niemców. W październiku zostało ogłoszone zablokowanie wielu kont bankowych, należących do osób prywatnych.

Wybory (które przebiegały o tyle nie według wzoru w innych krajach tworzącego się bloku socjalistycznego, że miały charakter demokratyczny) odbyły się w roku 1946, 26 maja, w których zwyciężyło KPCz (Komunistyczna Partia Czechosłowacji). Partia dość szybko ujawniła swoje cele - wprowadzenie ustroju na wzór stalinowskiego. Moskwa zaczęła na państwo stosować wciąż silniejsze naciski, czego skutkiem było chociażby odstąpienie przez Czechosłowację od planu Marshalla. Do głosu doszła opozycja, przeciwna wpływom radzieckim i wprowadzeniu ustroju komunistycznego w tym stylu. Komuniści jednak szybko z nią sobie poradzili, ingerując w jej wewnętrzne sprawy, jak również podburzając do ulicznych wystąpień. Rozpoczął się terror. W marcu 1948 roku zginął Jan Masaryka. Oficjalnie uznano to za samobójstwo, chociaż nikt nie wierzył w takie wyjaśnienie. Poddał się także prezydent Benes, w czerwcu 1948 roku składając rezygnację i nie podpisując stalinowskiej konstytucji.