Karolingowie - wielka dynastia frankijska

Dynastia Karolingów, choć w istocie jej panowanie nie należało do najdłuższych, miała jednak olbrzymi wpływ na historię Europy.

Za „ojca dynastii” uchodzi Karol Młot, władca niezwykle utalentowany. Młot pomimo, że odniósł całą masę zwycięstw zapamiętany został głównie, jako ten, który powstrzymał inwazję arabską w bitwie po Poitiers w roku 732. Kluczem do tego, oraz wszystkich pozostałych sukcesów władcy była reorganizacja armii frankijskiej, która od tej pory miała bazować na ciężkozbrojnej jeździe. Za czasów panowania Młota, państwo Franków stało się potężniejsze niż kiedykolwiek wcześniej, dlatego właśnie nazwa dynastii wzięła się od jego imienia.

Panowanie Karolmana, syna Karola Młota, które przypadło na lata 741-747 nie odznaczało się spektakularnymi wydarzeniami. Władca ten, w porozumieniu ze swym bratem Pepinem, zajęty był głównie tłumieniem buntów, jakie wybuchały w jego włościach. Cieniem na jego rządach kładzie się zwłaszcza „masakra w Cannstatt” kiedy to władca zarządził masową egzekucje zbuntowanych możnych przybyłych na jego żądanie. W roku 747 Karolman zrzekł się władzy i wstąpił do klasztoru. Zmarł siedem lat później uwięziony w Vienne przez swego brata Pepina, który następnie sam został królem Franków.

Pepin był pierwszym władcą z dynastii Karolingów, który dostąpił zaszczytu konsekrowania na władcę z rąk papieża. Ustępstwo uczynione przez Rzym związało Pepina z hierarchią kościelną. 3 lata później wykorzystał to papież Stefan III, gdy w obawie przed Longobardami to właśnie do króla Franków zwrócił się o pomoc. Zawarty między nimi układ zakładał, iż w zamian za bezpieczeństwo, hierarcha kościelny uznaje zwierzchnictwo frankijskie.

Pepin obiecał sojusznikowi, że odzyska ziemie zajęte przez Longobardów, a następnie odda je pod władanie Rzymu. Ustalenia te jak się okazało bardzo szybko weszły w życie. Dwie wyprawy Pepina do północnej Italii zmusiły Longobardów do kapitulacji i władca Franków, mógł przekazać papieżowi obiecane mu ziemie. Tym samym powstały podwaliny pod Państwo Kościelne. Pepin zwany Krótkim, znany był jeszcze z powodu licznego potomstwa (miał 19 dzieci, z czego 9 było nieślubnych).
Najbardziej zasłużonym Karolingiem był jednak panujący w latach od 768 roku, aż do śmierci Karol Wielki. Jemu udało się najlepiej zrealizować zarówno politykę rozszerzenia terytorialnego, jak i ujednolicenia wewnętrznego. Przez ponad 30 lat prowadził on krwawe wojny z Sasami, aby ostatecznie włączyć ich ziemie do własnego państwa, a także dokonać chrystianizacji na terenach dotychczas pogańskich (wschodnią granicą państwa frankijskiego stała się Łaba). Na południu udało się Karolowi zagarnąć tereny Longobardów, na zachodzie, po zwycięstwach nad Arabami, opanował Półwysep Iberyjski. Wyprawy każdorazowo kończyły się wzbogaceniem skarbu o drogocenne łupy.

W roku 800, papież Leon III koronował Karola na cesarza rzymskiego. Cesarz był więc zarówno władcą całej ówczesnej chrześcijańskiej Europy oraz obrońcą kościoła. Ideologia Karola Wielkiego miała być więc mieszaniną celów misyjnych z politycznymi. 

Po śmierci wielkiego władcy jego państwo znalazło się w kryzysie, któremu Ludwik Pobożny nie umiał dać rady. Na mocy traktatu z Verdun (843 r.) państwo ostatecznie zostało podzielone pomiędzy trzech synów Pobożnego: Lotara, Karola Łysego i Ludwika Niemieckiego. Konsekwencją tych ustaleń było wykształcenie się w przyszłości państw tj. Francja, Niemcy i Włochy.