Stosunek Niemiec do sprawy polskiej w okresie I wojny światowej

Wraz z wybuchem działań I wojny światowej, pośród Polaków wzrosła znacznie nadzieja na odzyskanie własnego niepodległego państwa. Nadzieje te były tym bardziej uzasadnione, gdyż zaborcy walczyli przeciwko sobie - po jednej stronie frontu miały walczyć wojska rosyjskie, z drugiej zaś strony stała armia pruska oraz armia austriacka. Należy przy tym napomknąć, iż w Rosji rozpoczęła się rewolucja, która trawiła ją od wewnątrz coraz mocniej. Taki stan rzeczy zachęcał zarówno jednych jak i drugich do podsycania polskich nadziei, rzucając niejasnymi hasłami odtworzenia wolnego i niepodległego państwa polskiego w zamian za wsparcie jakiego mieli udzielić Polacy danej stronie konfliktu. Takie nadzieje dawali także i Niemcy, którzy przecież potrzebowali wsparcia ze względu na walkę na dwóch frontach jednocześnie.

Aktywność wojskowa Polaków, która była bardzo ceniona na frontach I wojny światowej, była mocną zachętą dla różnych państw, by te zabiegały o ich wsparcie. Wraz z nastaniem sierpnia 1914 roku, dowódcy Państw Centralnych złożyli obietnice wyzwolenia państwa polskiego spod jarzma Rosji (na co w odpowiedzi wódz rosyjskiej armii wystosował odezwę w podobnym tonie, lecz skierowaną przeciwko Prusom i Austrii). Samo wyzwolenie nie mogło jednak zadowolić Polaków, którzy nie oczekiwali przejścia spod jednej obcej władzy pod drugą, a pełnej suwerenności.

Kolejne próby przeciągnięcia aktywnych i bitnych Polaków na swoją stronę miały miejsce w roku 1916, kiedy to 5 listopada cesarz Franciszek Józef oraz cesarz Wilhelm II ogłosili, iż ziemie, które zostaną wydarte siłą Rosji utworzą samodzielne Królestwo Polskie o ustroju dziedzicznej monarchii z konstytucją. Jednakże państwo to miało powstać pod kuratelą Państw Centralnych, co znowu budziło pewne wątpliwości co do pełnej niepodległości i samodzielności Polski.

Ostatecznie Polska odzyskała niepodległość własnymi siłami, choć po drodze napotkała wiele trudności. Stosunek Niemiec do powracającej do życia Polski stawał się coraz bardziej wrogi. W końcu Niemcy utraciły na rzecz Polski część swoich ziem (które przecież wcześniej brutalnie zagarnęły Rzeczypospolitej). Coraz bardziej wzrastała na terenie Niemiec agitacja i propaganda antypolska, w dużej mierze spowodowana zarządzonymi plebiscytami o przynależność części ziem spornych - Śląska i Mazur. Niemcy utworzyły jednostki policyjne, które miały terroryzować Polaków i zmuszać ich na głosowanie o przynależność do Niemiec. Państwo niemieckie dokonywało również przesiedleń, które miały przyczynić się do wzrostu liczebności ludności pochodzenia niemieckiego na spornych terenach w ten sposób, aby wyniki plebiscytów były korzystne dla nich, a nie dla odradzającej się na nowo Polsce.