Władysław Sikorski - biografia, życiorys

Władysław Sikorski na świat przyszedł 20 maja 1881 roku w Tuszowie Narodowym. Ojcem przyszłego generała był Tomasz Sikorski, pochodzący z Przeworska. Pracował on jako organista, a następnie jako nauczyciel w jednej ze szkół niedaleko Rzeszowa. Matką Sikorskiego była Helena Hawrowska. Władysław miał brata Stanisława oraz siostry Eugenię i Helenę. Tomasz zmarł, kiedy Sikorski miał zaledwie cztery lata. Od tego momentu utrzymaniem domu zajmowała się matka. Mimo to, że był to dla rodziny Sikorskich czas trudny, zdołała ona posłać syna do szkoły. Od roku 1898 młody Władysław chodził do seminarium nauczycielskiego, mieszczącego się w Rzeszowie. Ukończył szkołę w roku 1902. W tym też roku rozpoczął studia na Politechnice we Lwowie.

Kiedy Sikorski ukończył studia, niemalże od razu, podjął pracę w administracji. Nie wiązał przyszłości z posadą urzędnika. Przyłączył się do austro-węgierskiej armii. Następnie ukończył szkołę wojskową i uzyskał stopień podporucznika. Trzy lata później, w roku 1909, wstąpił w związek małżeński z Heleną Zubczewską.

Od jakiegoś czasu można było obserwować, że praca za biurkiem i ciepła urzędnicza posada nie są dla Sikorskiego, który lubił wyzwania i działanie. Od roku 1907 związany był z Polską Partią Socjalistyczną. Biorąc pod uwagę sytuację panującą w kraju, była to jedna z niewielu organizacji o charakterze niepodległościowym. Angażował się w funkcjonowanie organizacji. Uważał, że powinien dzielić się z jej członkami wiedzą dotyczącą rzemiosła wojennego, którą zdobył podczas nauki w wojskowej szkole. Nie wystarczało to jednak Sikorskiemu. Chciał działać, zmienić coś w otaczającej go rzeczywistości. Jak większość, chciał wolności dla kraju. Aby chociaż trochę przybliżyć się do tego celu wyjechał do Lwowa. Tam, ze sztabem swoich współpracowników, założył Związek Walki Czynnej. W osiągnięciu tego celu pomagali Sikorskiemu między innymi Marian Kukiel, Walery Sławek czy Kazimierz Sosnkowski. Generał miał jasny cel. Chciał zorganizować powstanie przeciwko Rosji. Dwa lata później, w roku 1910, podjął się realizacji nowej inicjatywy. Mowa o organizacji Związku Strzeleckiego. Po wybuchu I wojny światowej został szefem Departamentu Wojskowego, a następnie komendantem Szkoły Podchorążych.

W roku 1916 Sikorski i Piłsudski poróżnili się, co do dalszej rekrutacji żołnierzy. Marszałek uważał, że należy przerwać mobilizację. Sikorski nadal chciał prowadzić rekrutację. W roku następnym generał kolejny raz został wcielony do armii austo-węgierskiej. Dwa lata później został aresztowany pod zarzutem zdrady stanu, gdyż wyrażał swoje niezadowolenie dotyczące postanowień traktatu brzeskiego.

Sikorski pełnił funkcję szefa rady ministrów od 16 grudnia 1922. Stanowisko objął w dosyć nieprzyjemnych okolicznościach. Miało to miejsce po zabójstwie Gabriela Narutowicza. Ministrem ds. wojska w rządzie Generała został Kazimierz Sosnkowski. Prezydentem wybrano Władysława Raczkiewicza, który 30 września 1939 roku mianował Sikorskiego premierem Rzeczpospolitej.

Rok 1941 był bardzo istotny dla polityki kraju. Dnia 30 lipca Sikorski i Majski podpisali układ, na mocy którego możliwe było formowanie polskiej armii na wschodzie. Opinia publiczna nie była zadowolona z takiego przebiegu spraw. Punktem zapalnym i powodem krytyki było określenie „amnestia”, które znalazło się w dokumencie. Więźniowie polscy przebywający w obozach sowieckich poczuli się dotknięci.

Kolejny przełom w polityce polsko-rosyjskiej miał miejsce roku 1943. Dnia 13 kwietnia Niemcy poinformowały polski rząd o odnalezieniu zbiorowych mogił w Katyniu. Rosjanie nie chcieli przyznać się do popełnionej zbrodni. Obwiniali za mord stronę niemiecką. Generał Sikorski nie chciał pozostawić tej bulwersującej kwestii nierozstrzygniętej. Zażądał śledztwa, które wykazało by, kto był zbrodniarzem. Jeszcze w tym samym roku Rosjanie zerwali wszelkie rozmowy z rządem na uchodźstwie.

Generał Władysław Sikorski zginął 4 lipca 1943 roku w Gibraltarze w wyniku katastrofy lotniczej.