Zakony rycerskie w średniowieczu - charakterystyka, opracowanie

Powstanie zakonów średniowiecznych wiązało się bezpośrednio z wyprawami krzyżowymi. Uświadomiono sobie bowiem, że konieczne jest roztoczenie opieki nad pielgrzymami wędrującymi do miejsc świętych. Zakony te nie miały jednak powstać od razu, raczej były efektem specyficznej ewolucji. Początkowo powstawały jedynie hospicja i szpitale i dopiero, gdy władza rządów europejskich utrwaliła się, doszło to przeobrażeń. W celu zabezpieczenia wędrowców przed napadami band saraceńskich powołano specjalną instytucję, która łączyłaby cechy zakonu i formacji zbrojnej.

Zakony rycerskie podlegały bezpośrednio kurii rzymskiej, co oznaczało, że nie były ograniczane przez jurysdykcję miejscową. Sytuacja, w której władza świecka nie mogła hamować zapędów nowych instytucji, doprowadziła do tego, że zakony prowadziły własną niezależną politykę, tworząc państwo w państwie. Władzę w zakonie dzierżył wielki mistrz – obieralny i otoczony garstką pomocników. Dalej zakonnicy dzieli się na rycerzy, kapelanów i braci służebnych. Najwyżej w hierarchii stali ci pierwsi – mogąc piastować urzędy wpływali na politykę bractwa. Ludzie nieposiadający wystarczających kwalifikacji, aby zostać rycerzami, zaklasyfikowani byli jako bracia służebni....