Apokalipsa św. Jana - interpretacja utworu

Apokalipsa wg św. Jana, która inaczej nazywana jest objawieniem, to najbardziej niezwykła i zagadkowa księga Nowego Testamentu i jest dopełnieniem objawienia Bożego, ukazującego koniec historii świętej, swój początek mającej w Księdze Rodzaju.
 
Autorem księgi jest święty Jan Ewangelista, choć niektórzy badacze twierdzą, że jest nim raczej Jan Prezbiter. Utwór powstawał w trzech etapach, znana dziś całość datowana jest na II w. n.e., a objawienia, jakich doświadczył autor, miały miejsce na wyspie Patmos, gdzie został zesłany. Adresatami dzieła byli chrześcijanie z Azji Mniejszej, którzy skonfliktowani byli z imperium rzymskim. W zamierzeniu św. Jana było przekazanie jemu współczesnym oraz potomnym z kolejnych wieków objawienia, które dotyczyło losów Kościoła łącznie z powtórnym zstąpieniem Chrystusa na ziemię.

Jan ujmuje swe wizje w apokaliptyczno-prorocką formę literacką . Cechą charakterystyczną jest tu ukazanie rzeczy ostatecznych w formie symboli. Autor mówi do wiernych w imieniu Boga, pouczając, napominając, pocieszając i grożąc.
 
Tematem utworu są dzieje ludzkości i Kościoła przybliżone przez liczne obrazy, które są kolejnymi aspektami tej samej całości. Osoby i fakty zawarte w Apokalipsie to typy ludzkie. Pouczenie moralne płynące z dzieła to prawda, iż niezłomne świadczenie Chrystusowi przyniesie ostateczny triumf i możliwość połączenia się z nim w krainie wiecznej szczęśliwości.
 
Ta ostatnia księga Nowego Testamentu przepełniona jest wizjami zniszczenia, klęsk, chorób, wojen, po których odbędzie się sąd nad wszystkimi żywymi u umarłymi. Wówczas dokonany zostanie ostateczny rozrachunek i sprawiedliwi otrzymają nagrodę, a źli zasłużoną karę – wieczne potępienie.
 
Utwór pełen jest wiadomości zaszyfrowanych w cyfrach, kolorach, obrazach, z których wiele do dzisiejszego dnia nie zostało zinterpretowanych.