Adam Mickiewicz „Dziady” cz. III - problematyka dramatu

Trzecia część „Dziadów” napisana przez Adama Mickiewicza wiosną 1832 r. w Dreźnie, uznawana jest przez badaczy za arcydzieło polskiego dramatu romantycznego. Dzieło to odznacza się wielowątkowością, wielopłaszczyznowością i porusza bardzo szeroką problematykę.

„Dziady” cechują się otwartą, swobodną i fragmentaryczną kompozycją. Taki kształt związany jest z poszukiwaniem nowej formy, zdolnej do udźwignięcia rozbudowanej i bogatej w znaczenia fabuły. Charakterystyczne dla tego dramatu jest także połączenie świata realnego z obszarem wymykającym się racjonalnemu poznaniu. Dzięki temu utwór Mickiewicza zadziwia i fascynuje badaczy i czytelników.

Rozważanie problematyki III części „Dziadów” zacznijmy od kwestii społeczno- politycznych. Pierwszym i niezwykle ważnym tematem są represje, jakie stosowała rosyjska władza wobec Polaków. W pierwszej scenie możemy przyjrzeć się uwięzionym przedstawicielom nękanego narodu. Izolowanie ich od społeczeństwa ma zniszczyć psychikę tych postaci, doprowadzić ich na skraj wytrzymałości.

Żegota, który jest nowym więźniem, zupełnie nie wie, dlaczego został uwięziony. Natomiast Sobolewski opowiada o kibitkach wywożących rodaków na wschód. Okrutny...