Bolesław Prus „Lalka” - dzieje Ignacego Rzeckiego. Opis

Ignacy Rzecki był przedstawicielem odchodzącego, starego pokolenia romantyków. Jego dzieciństwo upłynęło w małym mieszkaniu na Starym Mieście, gdzie mieszkał z ciotką i ojcem, który zaszczepił w nim wiarę w Napoleona i bezkrytyczną miłość do niego. Jako chłopiec słuchał rozmów rodzica z kolegami o polityce. Po śmierci ojca przyuczał się w sklepie Jana Mincla. Tam też poznał swego przyjaciela Augusta Katza, z którym wspólnie przepracowali osiem lat, po których został wreszcie subiektem.

W 1848 roku Rzecki brał udział w Wiośnie Ludów, udając się na Węgry, a następnie razem z przyjacielem zaciągnął się do tamtejszej armii. Czas spędzony na Węgrzech naznaczony był udziałem w bitwach, tułaczką i bolesnym dla bohatera samobójstwem Katza. Koleje losu rzucały go później po krajach Europy, by ostatecznie osadzić Ignacego w rosyjskim więzieniu w ojczyźnie. Dzięki pomocy Mincla wrócił w końcu do Warszawy i pracy w sklepie. 

Rzecki poznał Stanisława Wokulskiego, nim ten jeszcze ożenił się z Małgorzatą Minclową, która z kolei próbowała bezskutecznie wyswatać bonapartystę z Kaśką Hopfer. Od tego czasu powoli rozwijała się przyjaźń między mężczyznami. Rzecki stał się też prawą ręką Wokulskiego, który często wyjeżdżał. Rzecki natomiast całe swe życie poświęcił sklepowi, na tyłach którego miał maleńki pokoik z zakratowanymi oknami, tam znajdował się jego cały skromny dobytek. Nigdzie nie wyjeżdżał i nie brał dni wolnych od pracy. Wszystko kręciło się wokół obowiązków subiekta. 

Wielokrotnie Ignacy doradzał Stachowi w różnych sprawach, również miłosnych. Próbował nawet wyswatać przyjaciela z panią Stawską, widząc, że byłaby to dla niego idealna kobieta. Był samotnikiem, niezrozumianym przez otoczenie. Jego dusza i poglądy zakorzenione w minionej epoce, nie znajdowały dla siebie miejsca w nowych czasach. 

Z biegiem lat zdrowie starego subiekta pogarszało się. Planował nawet wyjazd i odpoczynek, ale ostatecznie zrezygnował z niego i pozostał w Warszawie. Jego wiara w Napoleona zderzyła się z rzeczywistością, burząc ostatecznie ideały. Po śmierci Napoleona IV jego zainteresowanie polityką słabnie. Zamyka się w swoim pokoiku i powoli dogasa tak, jak jego wiara. Umiera najprawdopodobniej na zawał serca, które nie radziło już sobie z rzeczywistością i codziennością.