Grupy poetyckie 20-lecia międzywojennego - Kwadryga

Grupa literacka o nazwie Kwadryga powstała w Warszawie w 1927 roku w ramach tzw. II awangardy skupionej wokół czasopisma „Kwadryga”, którego redaktorem i wydawcą był Władysław Sebyła, jeden z twórców polskiego katastrofizmu. Stanął on również na czele stowarzyszenia skonstruowanego na bazie rówieśniczego środowiska, funkcjonującego na przełomie lat 20. i 30. na Uniwersytecie Warszawskim, doprowadzając do utworzenia nowej formacji kulturalnej. Pierwotnie wchodziła ona w skład Koła Literackiego utworzonego z inicjatywy Stanisława Ryszarda Dobrowolskiego, jednak po kilku miesiącach młodzi twórcy postanowili utworzyć własny, niezależny program.

W skład Kwadrygi weszło jedenastu twórców, których połączyła idea wyartykułowania pewnego rodzaju odmienności artystycznej na tle dwóch dominujących w okresie międzywojennym grup: Skamandrytów i Awangardy Krakowskiej. Szczególny sprzeciw w tym kręgu budziły rozwiązania wprowadzone do poezji przez Juliana Tuwima, choć w późniejszym okresie twórcy Kwadrygi zbliżyli się do jego stylistyki, wprowadzając zaledwie nieznaczne zmiany. Patronami artystycznymi grupy w całym okresie jej działalności byli Cyprian Kamil Norwid i Stanisław Brzozowski, dosyć wyraźny wpływ na stylistykę wierszy pisanych w ramach tej grupy miała także twórczość Stanisława Witkiewicza ojca.

Pomimo ostrej krytyki Skamandra poeci Kwadrygi mieli wiele wspólnego z tą grupą literacką. W 1930 roku zaczęli organizować spotkania z publicznością wzorowane na tych, które w warszawskich kawiarniach urządzali Tuwim, Słonimski i Iwaszkiewicz. Kwadryga nie stworzyła również usystematyzowanych założeń formalnych dla swojej poezji, ograniczając się jedynie do narzucenia jej eklektycznej formy. Treść zwróciła się natomiast w stronę zagadnień społecznych, przede wszystkim ku krytyce zachodzących w społeczeństwie nierówności – czy to na poziomie płci, majętności, pochodzenia, czy też pełnionej funkcji. W poezji kwadrygantów bardzo często pojawiały się również wątki pacyfistyczne, jak i apologia kultu pracy i antyurbanizm. 

W 1931 roku doszło do rozłamu polityczno-ideowego wewnątrz grupy, zaś czasopismo „Kadryga” zaczęło notować straty, wobec czego podjęto decyzję o zaprzestaniu jego wydawania. Ten rok uznaje się również za graniczny dla funkcjonowania całej formacji.

Do najważniejszych przedstawicieli Kwadrygi należeli: Władysław Sebyła, Mieczysław Bibrowski (pomysłodawca i założyciel grupy i pisma), Stefan Flukowski, Włodzimierz Słobodnik, Lucjan Szenwald, Zbigniew Uniłowski, Stanisław Ryszard Dobrowolski, Nina Rydzewska, Konstanty Ildefons Gałczyński (przejściowo).