Stanisław Barańczak - cechy poezji Barańczaka

Stanisław Barańczak był jednym z najważniejszych współtwórców prądu literackiego nazywanego Nową Falą, a w innej nomenklaturze - Pokoleniem ’68, ponieważ skupiało ono artystów, dla których ważnym, kształtującym ich życiorys i światopogląd wydarzeniem był Marzec ’68 i Grudzień ’70. Łączyła ich poetyka nakierowana silnie na lingwistyczny wymiar sztuki pisanej, który na drodze rozmaitych eksperymentów wnikliwie badał i demaskował język nowomowy stosowany przez propagandę PRL-u.

W pierwszym okresie twórczości, w poezji Barańczaka przeważały tematy mocno związane z bieżącym życiem politycznym i sposobami kreowania zakłamanej rzeczywistości na podstawie manipulacji słowem. Dominowała tutaj poetyka rodem z propagandowych przemówień i języka urzędowych aktów tamtych czasów, które stawiał w ten sposób w „stan oskarżenia”. Takie zabiegi łączyły poetę z osiągnięciami twórczości lingwistycznej, głównie Mirona Białoszewskiego, których kontynuację propagowano wewnątrz grupy literackiej „Próby”, założonej przez Barańczaka wspólnie z Ryszardem Krynickim. Owocem tych eksperymentów były tomy „Korekta twarzy”...