Bolesław Leśmian „Poeta” - interpretacja i analiza wiersza

Utwór Leśmiana zatytułowany „Poeta” porusza bardzo ważną kwestię znaczenia i roli artysty w życiu. Pokazuje on, jak trudno jest pogodzić poecie życie duchowe z materialnym, rzeczywistym.

Wiersz ma budowę stychiczną, ciągłą. Składa się z dwóch części, przy czym pierwsza jest dłuższa od drugiej. Odnajdujemy w wersach rymy dokładne parzyste. Leśmian zastosował wiele środków artystycznych, aby poetycko ukształtować swoje dzieło. Na szczególną uwagę zasługują liczne wykrzyknienia, które pełnią funkcję podkreślającą wypowiedzi oraz dynamizują utwór. Z tradycji norwidowskiej artysta zaczerpnął wielokropki, które stanowią niedokończoną myśl, refleksję i pozwalają czytelnikowi na dowolność interpretacji. Możemy zauważyć tu także neologizmy, które w twórczości Leśmiana były wręcz charakterystyczne. To takich słów należy między innymi niepochwytność. Poeta zastosował nowe wyrazy, aby przekazać swoje myśli i uczucia.

Utwór ten ukazuje nam postać poety, który jest rozdarty wewnętrznie. Poezja jest dla niego najważniejsza, stanowi najpiękniejszą część egzystencji. Radością jest dla mężczyzny obserwowanie świata przyrody, zwierząt czy zjawisk natury, ponieważ to z nich czerpie inspiracje. Mógłby całymi dniami tworzyć swoje wiersze i cieszyć się spokojnymi chwilami. Jednak oprócz świata duchowego istnieje byt materialny, który w pewien sposób przeraża poetę. W wierszu pojawia się żona artysty, która bardzo lamentuje. Stwierdza, że przez wieczne marzenia i refleksje męża, rodzina przymiera głodem. Według kobiety poeta jest tak pochłonięty swoimi wierszami, że nie zdaje sobie sprawy z tragizmu ich sytuacji życiowej i materialnej. On jednak wie i czuje się winny. Ale i tak nie czyni niczego konkretnego, tylko postanawia dalej pisać poezję.

W utworze pojawia się również postać Boga. Ma on dwojaki stosunek do swojego sługi, poety. Z jednej strony kocha jego poezję i artystyczną duszę, z drugiej zaś martwi się o żonę i dzieci mężczyzny. „Uśmiecha się i pięścią grozi jednocześnie!” - ten cytat najlepiej oddaje uczucia Pana do poety. Leśmian w swoim wierszu poruszył niezwykle ważny problem, o którym poeci pisali na przestrzeni epok. Ten utwór jest próbą odpowiedzi na pytanie, kim właściwie jest artysta i jakie jest jego zadanie. Leśmian wyraźnie nazywa twórców szaleńcami, obłąkanymi ludźmi, którzy nie potrafią twardo stąpać po ziemi i zadbać o godny los własnej rodziny. Ale nie jest to pełna krytyka. Widzimy bowiem, jak uczuciowy i wrażliwy jest bohater wiersza, jak bardzo kocha przyrodę i świat. Myślę, że artysta chciał pokazać złożoność życia poetów. Muszą oni godzić ze sobą dwa przeciwstawne bieguny, jakimi są poezja i bytowanie codzienne, materialne. Dzięki temu utworowi udało się Leśmianowi pokazać, że nie łatwo jest być poetą, że ludzi tacy jak on muszą dzielić swoją egzystencję między ukochane wiersze i rodzinę, sprawy finansowe, przyziemne.

Uważam, że wiersz „Poeta” doskonale oddaje specyfikę życia artystów i pokazuje, że jest to ciężka droga.