„Idzie pan Cogito przez świat zataczając się lekko” - zinterpretuj cytat. Weź pod uwagę cechy, które symbolizują obie nogi Pana Cogito

„Pan Cogito” to tytuł zbior wierszy Zbigniewa Herberta z 1974 roku. Tytułowy Pan Cogito, którego, zaczerpnięte z łaciny nazwisko oznacza „myślę”, to postać pozwlajająca poecie na prowadzenie intelektualnej gry z czytelnikiem. Za pośrednictwem postaci Pana Cogito Herbet snuje refleksje nad otaczającym go światem. Taki typ liryki określa się mianem „liryki roli”.

„Idzie pan Cogito przez świat zataczając się lekko” to zaskakujący sposób prezentacji postaci z wiersza „O dwu nogach Pana Cogito”. Widzimy człowieka, który idzie niepewnie, chwieje się, czasem zbacza z obranej drogi, by po chwili na nią powrócić. Dzieje się tak, gdyż w poetycki sposób zaburzona została symetria ciała Pana Cogito. Lewa noga  znacznie różni się od prawej. Pod pozorem anatomicznych różnic ukrył poeta dwie skrajne postawy wobec świata, dwa różne temperamenty i odmienne światopoglądy. Lewą nogę cechuje optymizm, radość życia, młodzieńcza świeżość i siła. Prawa noga jest poważna, posągowo szlachetna. Zdobią ja blizny po dawnych ranach. W tej asymetrii ciała Pana Cogito zawarł Herbert prawdę o naturze ludzkiej. Nikt nie jest od początku do końca ukształtowany. To, jak się zachowujemy zależy od wielu różnych czynników. Wpływ na to mają nasze wcześniejsze doświadczenia życiowe, sukcesy i porażki, to ile radości daliśmy drugiemu człowiekowi, a ile sami otrzymaliśmy. Czasem nawet pogoda może wpływać na nasze samopoczucie i sposób postrzegania  świata. Każdemu z nas towarzyszy rozdarcie między „chcę” a „powinienem”, między przeszłością - być może naznaczoną cierpieniem, a pełną nadziei przyszłością.

Kontrast  przedstawionych postaw dodatkowo uwydatnia zestawienie ich z bohaterami Cervantesa. Lewa noga jest jak Sancho Pansa - dobry, prostolinijny giermek, cieszący się chwilą, wolny od głębokich rozterek moralnych i filozoficznych. Prawa noga to Don Kichot, błędny rycerz - dumny i szlachetny, poszukujący godnych siebie wyzwań, gotów stanąć do ostatecznej walki w obronie swych ideałów. Przemierza on świat pochłonięty głęboką refleksją nad życiem i powinnościami. Jego idealizm sprawia, że często traci kontakt z prawdziwym życiem . Rozsądniejszy wydaje się giermek charakteryzujący się praktyczną mądrością życiową i trzeźwym realizmem.

Pan Cogito to człowiek wewnętrznie złożony. Współistnieją w nim obie omawiane postawy. Jego wędrówka przez świat, to nic innego jak życie. Codzienne wyzwania, trudne sytuacje, życzliwość lub pogarda innych osób to przystanki na jego drodze. „Idzie zataczając się lekko”- raz podąża w lewą stronę innym razem idzie w prawo. Raz jest posągowym rycerzem, raz wesołym giermkiem. Zachowuje jednak równowagę, nie popada w skrajności, nie zbacza na długo z raz  obranej drogi. Taka postawa bliska jest założeniom filozofii stoickiej. Stoicyzm  wymagał od człowieka wielkiego wysiłku w poskramianiu swoich emocji. Herbert mówi, że wcale nie trzeba być dla siebie tak surowym. Poznawajmy siebie i świat w sposób zgodny z naszą naturą. Najważniejsze, by nie stracić z oczu właściwej drogi, żeby iść dalej.

Harmonia i równowaga to wartości, które przewijają się przez całą twórczość Zbigniewa Herberta. O Herbercie mówi się, że jest poetą klasycyzującym. Oznacza to, że zarówno w formie, jak i w treści swych utworów hołduje on antycznemu kanonowi piękna. Bliskie są mu wzorce moralne wytworzone przez kulturę starochrześcijańską oraz kulturę starożytnej Grecji.  Często przywywołuje motywy europejskiej tradycji literackej bądź jako egezemplifikację swoich tez, bądź po to, by prowadzić z nimi poetycki spór. Za pośrednictwem Pana Cogito wciąga w te rozważania również swoich czytelników.