Alina i Czesław Centkiewiczowie „Zaczarowana zagroda”- streszczenie skrótowe

„Zaczarowana zagroda” Centkiewiczów to krótki utwór o pingwinach mieszkających na Antarktydzie. Akcja książki toczy się na „stacji imienia profesora Dobrowolskiego na wschodnich brzegach Antarktydy”. Profesor Dobrowolski rozmawiał z pingwinami. Chciał się od nich dowiedzieć, gdzie odpływają, kiedy opuszczają Antarktydę. Pingwiny, a w szczególności jeden, ubrany w krawat, chciał profesorowi to wyjaśnić, jednak mówił po pingwiniemu, a człowiek – co wiadome – nie rozumiał tego języka. Wreszcie profesor wpadł na świetny pomysł.

Pobiegł pędem do obozu, gdzie przebywali jego koledzy-badacze – Andrzej i Janek – i od progu zaczął krzyczeć, że wie, co zrobić, aby rozwiązać ich problem. Opowiada o tym, jak zobaczył krawat na jednym z pingwinów i że mogliby wykorzystać coś podobnego, aby rozpoznać pingwiny później. Dlatego proponuje zaobrączkować każdego z pingwinów aluminiowymi obrączkami. Na każdej z nich profesor postanawia wykuć napis „Stacja imienia profesora Dobrowolskiego na wschodnich brzegach Antarktydy” oraz numer pingwina i datę.

Aby tego jednak dokonać, musieli najpierw stworzyć małą zagrodę, aby zapędzić tam nieloty i je zaobrączkować. Profesor zdecydował, że pięćdziesiąt nielotów wystarczy do tego „eksperymentu”. Profesor razem ze swoimi kolegami przez cały dzień zapędzali niesforne pingwiny do zagrody. Było im trudno, bo chociaż ptaki ich się nie bały, to jednak wolały swobodnie hasać nad wodą, niż dać się złapać. Udało im się także schwytać owego pingwina z krawatem. Profesor powiedział, że to właśnie ten krawat przywiódł mu na myśl obrączkowanie i tym samym znaczenie pingwinów, tak, aby można je było później rozpoznać bez przeszkód.

Następnego dnia z samego rana profesor postanowił sprawdzić, co ciekawego dzieje się w zagrodzie. Na sam widok tego, co zobaczył, zdębiał. Okazało się, że zagroda jest zupełnie pusta. W środku pozostał jedynie jeden pingwin – ten z krawatem. Profesor, myśląc że przyczyna tkwi w tym, że mur jest za niski, zapędził kolegów ponownie do pracy. I tym razem cały dzień zajęło im uganianie się za ptakami, które jakby dla zabawy ciągle przed nimi uciekały. Jednak następnego dnia znowu okazało się, że pingwinów nie ma w zagrodzie. Pozostały tylko dwa ptaki. Badacze zaczęli zastanawiać się, czy nie działają tu jakieś czary albo czy czasem pingwiny nie latają – przecież ludzie jeszcze tak mało wiedzą o tym gatunku.

Tajemnicę rozwiązał dopiero pilot śmigłowca z innej stacji polarnej. Z rozbawieniem zapytał, czy aby przyrodnicy nie tresują pingwinów do cyrku, bo te wychodzą z zagrody, wspinając się po sobie, jak po drabinie. Pilot tak się tym widokiem zaskoczył, że szarpnął mocno sterem, żałował potem, że nie zabrał ze sobą aparatu fotograficznego, aby uwiecznić ten niezwykły moment. Przyrodnicy natychmiast opuścili stację i pobiegli zobaczyć, co też pingwiny wyprawiają w tej „zaczarowanej zagrodzie”. Zobaczyli żywą piramidę z pingwinów, które wchodziły jeden na drugiego i w ten sposób wydostawały się z zagrody.

Tak też rozwiązała się tajemnicza zagadka ucieczki pingwinów. Nastał czas srogiej zimy. Mądre pingwiny opuściły terytorium Antarktydy – udały się w stronę cieplejszych wód, aby tam przetrwać siarczyste mrozy. Zaobrączkowane pingwiny widziano w wielu miejscach na świecie – dopłynęły do Oceanu Indyjskiego, Oceanu Spokojnego. „Elegancik” pojawił się na powierzchni Oceanu Atlantyckiego. Przywitał się z załogą amerykańskiej łodzi podwodnej, zwiedził statek, po czym – najwyraźniej znudzony – popłynął dalej. Na szczęście niedługo potem pingwiny wróciły na Antarktydę. Chciały powiedzieć profesorowi, że co wiosnę wracają w to samo miejsce, w którym były poprzednio, ale niestety profesor nie umie mówić po pingwiniemu, więc sam będzie się musiał tego z własnych badań dowiedzieć.