Postacie biblijne - Abraham i Hiob - charakterystyka porównawcza

Abraham i Hiob to dwie postacie, których historie przekazane zostały nam w Starym Testamencie. Obaj poddani byli próbie wiary i obaj wyszli z tej próby zwycięsko, dowodząc swojej wierności i ufności Bogu. Są jednak pomiędzy nimi różnice, które sprawiają, że ich historie nabierają różnego sensu.

Abraham był już stary, kiedy otrzymał od Boga obietnicę, że urodzi mu się potomek i że jego ród będzie sławny na całym świecie, choć przez wiele lat pozostawać będzie w niewoli. Trudno było w to uwierzyć, gdyż zarówno Abraham, jak i jego żona byli już w podeszłym wieku. Kiedy jednak obietnica została powtórzona i Abraham usłyszał, że po roku urodzi mu się syn, okazało się to prawdą. W oznaczonym czasie żona patriarchy – Sara, urodziła syna, który otrzymał imię Izaak. Rodzice cieszyli się z tego wydarzenia.

Wtedy jednak Bóg wystawił Abrahama na największą próbę. Wcześniej żądał od niego opuszczenia rodzinnego miasta i udania się do Kanaanu. Tym razem nakazał złożenie ofiary z syna.

Abrahamowi trudno było wypełnić to zadanie. Po nocy rozważań postanowił jednak wypełnić wolę Boga. Zabrał więc syna i udał się z nim na pobliskie wzgórze, gdzie mieli złożyć ofiarę. Gdy dotarli na miejsce Abraham zaczął wiązać swojego syna, ale wtedy pojawił się anioł, który powiedział, że patriarcha wystarczająco udowodnił już swoją wierność Bogu. Anioł nakazał też uwolnienie Izaaka i złożenie w ofierze baranka, który pojawił się na wzgórzu. Swoim postępowaniem Abraham udowodnił pokazał siłę swojej wiary, pokazał, że ufa Bogu i uznaje Jego wolę za najwyższą, a polecenia, jakie otrzymuje od Jahwe są dla niego najważniejsze.

Również Hiob był osobą bogobojną, która starała się żyć w zgodzie z prawami Boga. Jego również Bóg postanowił wystawić na próbę. Hiob był człowiekiem zamożnym, cieszył się sympatią przyjaciół, miał dużą rodzinę. Pewnego dnia jednak w wyniku rozmowy szatana z Bogiem, gdy szatan próbował udowodnić Panu, że pobożność Hioba wynika z jego dobrobytu, Bóg postanowił poddać swojego sługę próbie. Najpierw sprawił, że Hiob stracił cały majątek. Człowiek ten jednak nie zbluźnił przeciw Panu, a jedynie powiedział: „Pan dał, Pan wziął”, co świadczy o wielkiej pobożności i ufności jaką pokładał w Bogu.

Szatanowi nie wystarczyło jednak takie doświadczanie Hioba, dlatego Bóg zesłał na tę postać chorobę i sprawił, że Hiob stał się trędowaty. Wtedy przyszli do niego przyjaciele, którzy przekonywali go, ze na pewno zgrzeszył, skoro Bóg go tak karze, bo przecież nie może być nieszczęścia bez powodu. Hiob przez cały czas powtarza jednak, że wierzy w mądrość Pana i że to On wie najlepiej, co jest dobre. W rezultacie Hioba opuszcza rodzina i przyjaciele. Ten jednak, mimo doznawanych cierpień nadal trwa w swojej wierze i modli się także za swoich przyjaciół. Taka postawa zostaje w końcu wynagrodzona. Pan oddał Hiobowi w dwójnasób wszystko, co ten wcześniej stracił.

Jak widać, obaj bohaterowie zostali przez Boga poddani próbie. Każdy z nich dowiódł, że jest godzien zaufania, ze jego wiara jest prawdziwa. Obaj mogą być przykładem dla ludzi także współcześnie. Pokazali, ze nie powinno się kwestionować bożej woli, że Pan wie najlepiej, co jest dobre, jak powinniśmy postępować. Z historii Abrahama i Hioba wynika też, że tylko ludzi, którzy w pełni zaufają Bogu czekać będzie nagroda.

Obu bohaterom Bóg chciał zabrać to, co mieli najcenniejszego. Warto jednak pamiętać, że Abrahamowi syn nie został w pełni odebrany. Izaak nie zginął, wystarczyło, że Abraham chciał spełnić wolę Boga. Tymczasem Hiob rzeczywiście utracił wszystko.

Jego sytuacja była więc nieco inna. Hiob żarliwie wierzył w mądrość Boga, w to, że wszystko, co się z nim dzieje ma jakiś sens, a jego wiara spotka się z nagrodą. Nie wiedział jednak, że jest poddawany próbie.

Obaj bohaterowie dowiedli swojej ufności Bogu. Jednak każdy z nich koncentrował się na czym innym – w przypadku Abrahama było to posłuszeństwo wobec Najwyższego, zaś w przypadku Hioba – ufność, że wszystkie nieszczęścia, które Bóg na niego zesłał mają jakiś, jedynie Panu znany, cel i trwał w swojej wierze.