Aleksander Puszkin „Prorok” - interpretacja i analiza utworu

Dokonania pisarskie Aleksandra Puszkina w Rosji są nieocenione. Ten wybitny poeta, prozaik i dramaturg jest uważany za twórcę rosyjskiego romantyzmu. Biografia Puszkina jest pełna romantycznych epizodów; poeta tworzył niektóre z wybitnych dzieł na emigracji. Ponadto twórca ten zginął młodo, biorąc udział w pojedynku.

Podmiotem lirycznym wiersza „Prorok” jest artysta. Jest on opuszczony i jednocześnie niezrozumiały przez ludzi oraz wybrany przez Boga, który nakłada na jego ramiona szczególną misję do spełnienia. Znakiem szczególnym staje się symboliczne zastąpienie ludzkiego języka językiem żmii. Poeta otrzymuje dar wyrażania myśli w sposób szczególny.  Dostrzega, słyszy i spisuje rzeczywistość inaczej niż zwykli ludzie.

Poeta swoje myśli przekazuje czytelnikowi za pomocą monologu. W trakcie wypowiedzi cytuje słowa Boga. Artysta wskazuje na siebie jako na osobę wybraną przez Boga. Naród winien słuchać i wypełniać proroctwa poety. W związku z tym głos poety nabiera niezwykłej mocy i siły, albowiem jest determinowany wolą bożą. Podmiot liryczny zmaga się z pustką i osamotnieniem; słyszy dźwięki, rozumie głos natury, jednak nie potrafi z charyzmą przemówić do ludzi. Puszkin posługuje się liryką wyznania, a wykorzystanie środków artystycznego wyrazu dodaje utworowi patosu.

Utwór „Prorok” głosi apoteozę (uwznioślenie) sztuki i artysty. Jest w nim pokazana romantyczna koncepcja poety oraz poezji. Gdybyśmy chcieli wskazać podobnego bohatera lirycznego w literaturze polskiej, należałoby sięgnąć do twórczości Adama Mickiewicza, a w szczególności do III części „Dziadów”. Kreacja Konrada wywarła ogromny wpływ na późniejszą literaturę polską.