Dlaczego chrześcijanie uważają siebie za ludzi nadziei? Wypracowanie

Chrześcijanie są niejednokrotnie uważanie za ludzi nadziei. Sami też określają siebie w ten sam sposób. Ma to swoje źródła już w Starym Testamencie i jest kultywowane do dziś.

Świadczy o tym – przede wszystkim – wiara narodu wybranego w zbawienie, które miało nadejść od Boga. Od początku ludzie ufali swemu Stwórcy, pokładali nadzieję w jego obietnicach, wierząc, że jest on w stanie ich wywieść z niewoli egipskiej. Mieli nadzieję, ze to właśnie oni dostąpią licznych łask danych od stwórcy. Taka postawa pozwala na określenie chrześcijan jako ludzi nadziei.

O tym, że są oni tego typu osobami, świadczą też postawy postaci takich jak Noe czy Hiob. Pierwszy z nich miał nadzieję, że wraz ze swoją załogą, na którą wziął po parze zwierząt uratuje się z potopu. Jego wiara została wynagrodzona. Podobnie było z Hiobem. Był to człowiek majętny, mający szczęśliwe życie rodzinne, który swoim zachowaniem dawał przykład gorliwej wiary. Nie zasługiwał on na karę, jednak spadły na niego nieszczęścia. Jako jedyny zachował nadzieję na odmianę swojego losu. 

Przykładem ludzi nadziei byli też apostołowie oraz wszyscy, którzy towarzyszyli Chrystusowi. Nie porzucali oni myśli o tym, ze stwórca zmartwychwstanie i zbawi świat. Mieli chwile zwątpienia, lecz cały czas żywili głęboką nadzieję i wiarę we wszechmocność Boga. Także ich dalszej misji, którą dał im Pan nieustannie towarzyszyła nadzieja na powodzenie misji apostolskiej. To ona dawała im siły, aby podejmować działania prowadzące do powstania kościoła na ziemi i kontynuowania misji Chrystusa.

Ludźmi nadziei są też wszystkie osoby wierzące, ciężko dotknięte przez los, kierują oni swe słowa do Boga, licząc na to, że zostaną wysłuchani. Nie poddają się, niosą swój krzyż, gdyż żywią nadzieję na poprawę swej sytuacji oraz nagrodę wieczną.

Człowiekiem nadziei jest każda z osób wierzących. Całe życie bowiem sprowadza się do dążeń, których podstawą jest nadzieja na zmartwychwstanie. Także wtedy, gdy popełniają błędy, nadzieja ich nie opuszcza, wierzą, że dobry Bóg, jest w stanie odpuścić im ich przewinienia. To ufność w Bożą łaskę i miłosierdzie pozwala im szczerze przyznać się do win i ponieść za nie karę.

Chrześcijanie to także ludzie nadziei dlatego, że często kierują swe modły w sprawach, których potrzebują boskiej pomocy. Modlą się o zdrowie szczęście rodzinne, czy też powodzenie w różnorodnych dziełach. 

Chrześcijanie to ludzie nadziei, jest to jedna z trzech cnót boskich, która odgrywa ogromną rolę w ich życiu i pozwala przeżywać je jak najlepiej.