Wojna domowa w Egipcie - przyczyny, skutki. Konflikt w Egipcie (2011) - opracowanie

Egipt to państwo położone w Afryce, a dokładniej w jego północno-wschodniej części. Genezy wojny domowej w tym kraju należy poszukiwać już w początkowym okresie lat osiemdziesiątych XX wieku, kiedy to do władzy doszedł obecny prezydent Hosni Mubarak. To właśnie wtedy zostało zapoczątkowane wprowadzenie permanentnego okresu stanu wojennego, który pozwala władzy na liczne ograniczenia wolności i swobód obywatelskich, a także przyznaje służbom bezpieczeństwa rozległe uprawnienia. 

Sytuację polityczną w kraju dodatkowo komplikuje to, iż de facto występuje tam monopol partyjny, przejawiający się w dzierżeniu władzy przez Partię Narodowo-Demokratyczną, a opozycja w zasadzie nie ma realnej możliwości funkcjonowania. Ten stan polityczny  stanowił jeden z głównych czynników determinujących liczne wybuchy protestów. Poza rozprzestrzeniającym się reżimem Mubaraka, nie bez znaczenia były również kwestie ekonomiczno-gospodarcze: wysokie ceny, duży poziom bezrobocia, minimalizm w aspekcie warunków bytowych. Pierwotnie wyrazem sprzeciwu wobec takiej sytuacji były akty samospaleń. Zalążkiem masowych manifestacji egipskiego społeczeństwa stał się z kolei dzień 25 stycznia 2011 roku, w którym to zorganizowano akcję pod nazwą „Dzień Gniewu”. Skala tych wystąpień przerosła oczekiwania zarówno organizatorów, jak i policji. 

Potem nastąpiła prawdziwa fala różnorodnych protestów i manifestacji, często zwoływanych ad hoc czy poprzez portale społecznościowe. Oczywiście tego typu akcje zawsze spotykały się ze stanowczą kontrreakcją ze strony służby bezpieczeństwa, która w celu rozgromienia przeciwników używała gazu łzawiącego, gumowych kul, ale również i ostrej amunicji. Ceną takich działań była śmierć wielu ludzi, a setki zostało rannych. Już w ciągu najbliższych kilku dni wielotysięczne demonstracje ogarnęły niemal większą część kraju. W wyniku niekończących się protestów 11 lutego 2011 roku prezydent Mubarak po 20 latach sprawowania najwyższego urzędu w państwie poddał się do dymisji. Rewolucja w Egipcie została zatem uwieńczona sukcesem, aczkolwiek to zwycięstwo poniosło ze sobą 365 ofiar śmiertelnych oraz 5500 rannych. Oczy niemal całego świata były skierowane w stronę Egiptu. Wszystkie reakcje międzynarodowe były analogiczne, jeśli odnieść je do aspektu obligatoryjności przestrzegania podstawowych praw jednostki.