Prezydent Ryszard Kaczorowski - charakterystyka prezydentury Ryszarda Kaczorowskiego. Opracowanie

Prezydent Ryszard Kaczorowski był ostatnim polskim prezydentem na emigracji. W dniu 22 grudnia 1990 r. przekazał on Lechowi Wałęsie – prezydentowi wybranemu w wyborach wolnych i powszechnych – insygnia prezydenckie (był to m.in. Order Orła Białego).

Prezydent Polski Na Uchodźstwie to stanowisko, które związane było z dwuwładzą Polski po zakończeniu II wojny światowej – współistnieniem legalnej władzy emigracyjnej, która stanowiła kontynuację władzy przedwojennej oraz władzy utworzonej w kraju – definiowanej i wspieranej przez władze Związku Radzieckiego. Na emigracji nie uznano utworzonego w Polsce rządu, ponieważ stanowił on zaprzeczenie suwerenności i niezależności Polski. Do przemian roku 1989 i, jak wspomniano, do wolnych wyborów prezydenta kraju istniało więc stanowisko prezydenta Polski na emigracji – władza była przekazywana zgodnie z ustaleniami obowiązującej Konstytucji tzw. kwietniowej z 1935 r.

Prezydent Ryszard Kaczorowski uzyskał stanowisko prezydenta w wyniku nagłej śmierci poprzedniego prezydenta – Kazimierza Sabbata w 1988 r. Przekazanie władzy nastąpiło w wyniku wyznaczenia Kaczorowskiego na następcę prezydenta, zgodnie z artykułami 13 i 24 Konstytucji RP – „na wypadek opróżnienia się urzędu przed zawarciem pokoju”.

Mimo że Ryszard Kaczorowski aktywnie pracował na emigracji, angażując się w działalność licznych organizacji i stowarzyszeń (między innymi organizował emigracyjne harcerstwo – był jego naczelnikiem w latach 1955-1988), władza Prezydenta Polski na Uchodźstwie była jedynie władzą formalną – prezydent nie mógł realizować zadań przewidzianych w Konstytucji kwietniowej. Co więcej, krótki czas sprawowania urzędu (od 1988 do 1990) sprawiły, że prezydentura emigracyjna Ryszarda Kaczorowskiego zasłynęła przede wszystkim z faktu bycia ostatnią prezydenturą tego typu – niebawem Polska odzyskała pełną wolność i niezależność i prezydent mógł być wybrany w wolnych wyborach.

Ryszard Kaczorowski zginął w katastrofie smoleńskiej 10 kwietnia 2010 roku w wieku 90 lat. Do Smoleńska udawał się nie tylko jako były prezydent, ale także jako bohater II wojny światowej, który za organizację konspiracyjnego harcerstwa otrzymał w czasach stalinowskich karę dożywocia, zamienioną następnie na 10 lat łagrów.