Pierwsza Intifada - przyczyny, przebieg, skutki. Opracowanie

Tak zwana Pierwsza Intifada to zbrojne powstanie Palestyńczyków, celem którego było wyzwolenie Palestyny spod izraelskiej okupacji, toczyło się ono w latach 1987–1991. Mianem intifady w krajach arabskich określa się bunt, powstanie. Pierwsza Intifada wybuchła 9 grudnia 1987 r. w Strefie Gazy, by szybko rozprzestrzenić się na Zachodni brzeg Jordanu i Wschodnią Jerozolimę. Genezy powstania należy doszukiwać się w wojnie sześciodniowej, która rozegrała się w 1967 r. Wojna toczyła się między Izraelem a Jordanią, Syrią i Egiptem wspomaganych przez inne państwa arabskie. Skutkiem wojny było zajęcie przez Izraelczyków Strefy Gazy oraz Zachodniego Brzegu Jordanu.                      

Palestyńczycy chcieli przywrócenia statusu quo ante z przed 1967 r., w 1987 r. zainicjowali powstanie antyizraelskie, przeciwstawiając się izraelskiej obecności w Palestynie. Palestyńczycy twierdzili, że Izrael prowadzi wobec nich brutalną politykę, kolonizuje ich ziemię, niszczy domostwa itd. Przed wybuchem powstania palestyńskie społeczeństwo wrzało z niezadowolenia wobec statusu quo, przypominało beczkę prochu czekającą na zapalającą iskrę. Nastroje powstańcze wśród Palestyńczyków powiększały wystąpienia ulemów - muzułmańskich duchownych - w meczetach nawołujących do agresji wobec znienawidzonych Żydów. 

Bezpośrednią przyczyną wybuchu powstania stał się wypadek spowodowany przez Żyda 9 grudnia 1987 r., efektem wypadku była śmierć czterech Palestyńczyków, zdarzenie to miało miejsce w Strefie Gazy w obozie dla uchodźców w Jabalaya. Śmierć czterech ludzi była iskrą, która doprowadziła do wybuchu pierwszej Intifady. Celem palestyńskiego powstania było utworzenie niepodległej Palestyny. Powstanie na początku przypominało bardziej zamieszki uliczne niż zorganizowaną walkę zbrojną, ale taka też była początkowa specyfika tego antyizraelskiego zrywu, przez co nazywany jest także „wojną kamieni”. Palestyńczycy zgotowali władzom izraelskim chaos – na początku atakowali żydowskich funkcjonariuszy służb porządkowych kamieniami, z czasem zaczęli używać koktajli Mołotowa i granatów. Ze strony palestyńskiej w walkach nie uczestniczyli tylko dorośli, ale także naśladujące ich dzieci, które stawały się ofiarami izraelskich kontrakcji. Szczególnie w powstanie zaangażowane były Hamas i PID, które posługiwały się terrorem wobec żydowskich cywili i wojskowych. Żydzi nie zamierzali pozostawać bierni wobec palestyńskiej ofensywy, na przemoc odpowiedzieli przemocą, której ofiarami stały się setki Palestyńczyków. 

Izraelskie działania zostały potępione przez ONZ w rezolucji nr 605. W 1988 r. Palestyńczycy stworzyli Zjednoczone Narodowe Kierownictwo Powstania, składało się ono z przedstawicieli wszystkich palestyńskich organizacji. Chciano się zjednoczyć w obliczu walki ze wspólnym wrogiem. Natomiast Izrael gotowy był do poczynienia pewnych ustępstw wobec Palestyńczyków, w zamian żądając uznania państwa Izrael. W 1987 r. w Genewie przewodniczący OWP jasir Arafat oznajmił, że akceptuje Rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 242 i 338, oznaczało to uznanie państwa Izrael w granicach sprzed wojny sześciodniowej. Pierwsza Intifada rozpoczęła się z wielkim impetem, działania Palestyńczyków tworzyły podstawy do korzystnych dla nich zmian politycznych, jednak palestyńskim strzałem w stopę było poparcie udzielone przez Jasira Arafata prowadzącemu agresywną politykę Irakowi. Wobec Iraku powstała wielka międzynarodowa koalicja, która rozpoczęła działania wojenne wymierzone w reżim Saddama Husajna. Wobec takiego obrotu spraw Palestyńczycy zostali zmuszeni do rozmów pokojowych, których uwieńczeniem była konferencja  w Madrycie w 1991 r.  Podczas rozmów izraelsko-palestyńskich ustalono, że zostanie ustanowiona Autonomia Palestyńska na okres pięciu lat, a następnie wypracuje się trwalsze porozumienie. Pierwsza Intifada przyniosła wiele ofiar wśród Palestyńczyków, zginęło wiele dzieci. Natomiast Żydzi ponosili śmierć głównie w wyniku zamachów terrorystycznych.