Układ w Rapallo

Niedługo po I wojnie światowej pojawił się bardzo poważny problem w kwestii rozliczeń finansowych. Państwa Zachodu, na czele ze Stanami Zjednoczonymi, Wielką Brytanią i Francją, coraz silniej dopominały się spłaty długów i kontrybucji. Szczególny nacisk ukierunkowany był na Rosję oraz Niemcy.

Bolszewicy przejmując władzę w Rosji anulowali długi zagraniczne oraz znacjonalizowali majątek należący do kapitału obcego. Niemcy natomiast cały czas dowodzili, że sumy, jakie zostały na nich nałożone są zwyczajnie zbyt wygórowane i przez to nie są oni w stanie ich uregulować.

Ostatecznie postanowiono, że zwołana zostanie specjalna konferencja w całości poświęcona sprawom finansowym. Aby mieć pewność, że stawią się na niej przedstawiciele Rosji i Niemiec organizatorzy obiecali pójście na kompromis.

Zwołana w Genui konferencja rozpoczęła się 10 kwietnia 1922 roku. Udział w niej wzięło 29 państw. Bardzo szybko okazało się jednak, że nie będzie ona przebiegać po myśli Zachodu. Gieorgiej Cziczerin, szef delegacji Rosyjskiej, oświadczył, że należy anulować długi wojenne. Ewentualne uznanie długów carskich możliwe byłoby, jeśli Zachód zgodziłby się zrekompensować straty Rosji poniesione w trakcie wojny interwencyjnej z lat 1917-1921 (oszacowano je na 31 mln rubli). Oświadczenie to spowodowało konsternacje i rozmowy utknęły w miejscu.

W czasie, gdy obrady zostały zawieszone doszło do wydarzenia bez precedensu. Delegacje niemiecka i rosyjska spotkały się w Rapallo (niedaleko Genui) i sfinalizowały układ dwustronny, który przygotowywany był już od jakiegoś czasu. Podpisanie dokumentu nastąpiło w nocy z 15 na 16 kwietnia 1922 roku (podpisali: W. Rathenau i G. Cziczerin). Układ ten posiadał niebagatelne znaczenie. Przede wszystkim państwa te gwarantowały sobie rezygnacje ze wzajemnych roszczeń finansowych związanych z wojną i nacjonalizacją.  Ponadto podpisujący zobowiązali się do udzielenia drugiej stronie klauzuli najwyższego uprzywilejowania w stosunkach handlowych. Układ ten został ratyfikowany i wszedł w życie.
Tym samym państwa do tej pory izolowane na arenie międzynarodowej zyskały sojusznika.
Państwa zachodnie, a także Polska nie kryły swojego oburzenia tym faktem. Zwłaszcza nad Wisłą obawiano się konsekwencji tego typu kontraktów.

Współpraca zapoczątkowana w Rapallo, aż do roku 1933 odbywała się z korzyścią dla obydwu stron. Niemcy udzielały Rosji pożyczek na zakup towarów i udostępniały nowe technologie, w zamian zaś otrzymywały surowce niezbędne do rozwoju przemysłu.