Druga Intifada - Intifada Al-Aksa - przyczyny, przebieg, skutki. Opracowanie

Druga Intifada zwana także Intifadą Al-Aksa to kolejne antyizraelskie powstanie Palestyńczyków. Wpływ na wybuch powstania miała wizyta izraelskiego premiera Ariela Szarona z 28 września 2000 roku we Wschodniej Jerozolimie na Wzgórzu Świątynnym oraz zabójstwo młodego Palestyńczyka dokonane przez izraelskiego żołnierza. Powyższe zajścia zdeterminowały Palestyńczyków do gwałtownych działań antyizraelskich, które groziły eskalacją przemocy.

Do nasilenia się nastrojów wojennych za wszelką cenę nie chciały dopuścić Stany Zjednoczone, które szybko zareagowały na grożący pokojowi obrót spraw. Ówczesny prezydent USA Bill Clinton doprowadził do rozmów izraelsko-palestyńskich, które odbywały się na pokojowym spotkaniu w Szarm el-Szejk. Strony rozmów zobowiązały się do powstrzymania eskalacji przemocy. Dyplomacja nie zdołała jednak zapobiec przemocy, a pomiędzy Palestyńczykami a Izraelczykami wybuchały coraz bardziej gwałtowne starcia. Drugą Intifadę rozpoczęły uliczne walki, następnie Palestyńczycy zaczęli posługiwać się swoją główną bronią, zamachowcami-samobójcami, często detonowano także ładunki wybuchowe w samochodach pułapkach. Podczas Drugiej Intifady działanie rozpoczęło nowe radykalne palestyńskie ugrupowanie, Brygady Męczenników Al-Aksy. Intensywnie działały także Hamas, Palestyński Islamski Dżihad (PID) oraz Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny. Powstanie Palestyńczyków polegało na okazywaniu nieposłuszeństwa, bojkocie, a przede wszystkim na antyizraelskich zamachach terrorystycznych radykalnych ugrupowań. Izrael odpowiedział różnego rodzaju represjami, seriami zaplanowanych aresztowań, a także szeroko zakrojonymi antypalestyńskimi operacjami wojskowymi. 

29 marca 2002 r. Izrael rozpoczął realizację Operacji Ochronna Tarcza, podczas której Izraelczycy osiągnęli pewne sukcesy będące zarazem katastrofą ekonomiczną dla Palestyńczyków, którzy ponieśli wielkie straty materialne i ludnościowe. Intifada wyczerpywała obie strony konfliktu, jednak to Palestyńczycy ponieśli większe straty. Z czasem Izrael i władze Autonomii Palestyńskiej coraz bardziej chciały zakończenia działań wojennych. 

Drogą do osiągnięcia tego celu miał być szczyt dyplomatyczny w Akbie, który odbył się 4 czerwca 2003 roku, pośrednikiem między Palestyńczykami a Izraelczykami był prezydent USA George W. Bush. Podczas szczytu premier Autonomii Palestyńskiej oznajmił, że Intifada powinna zostać zakończona, jednocześnie potępił akty terrorystyczne. Natomiast izraelskie władze wyraziły poparcie dla istnienia państwa palestyńskiego, prezydent USA wyraził troskę o bezpieczeństwo Izraela. Wezwania palestyńskiego premiera Mahmuda Abbasa do zaprzestania walk posłuchał jedynie Hamas, inne organizację kontynuowały walki. Widząc nieskuteczność respektowania rozporządzeń palestyńskich władz, Izraelczycy opracowali własny plan rozwiązania toczącego się konfliktu. 

Plan izraelskiego premiera Ariela Szarona zakładał utworzenie państwa palestyńskiego oraz wytyczenie granic bezpieczeństwa między Izraelem a Palestyną. Intifada Al-Aksa zebrała obfite żniwo, ofiary po obu stronach liczone były w tysiącach. Intifada stopniowo wygasała wraz ze śmiercią palestyńskiego przywódcy Jasira Arafata w 2004r. W trakcie trwania Intifady i po jej zakończeniu Izrael często był oskarżany przez różne środowiska o zbrodnie wojenne, w 2000 r. został potępiony przez Komisje Praw Człowieka ONZ za przemoc wobec ludności cywilnej. Natomiast Palestyńczycy byli piętnowani przez organizacje międzynarodowe za terroryzm.