Guy de Lusignan – sylwetka postaci

Guy, syn hrabiego Lusignan Hugona VIII, urodził się około roku 1150 w regionie Poitou w zachodniej Francji.

Do Ziemi Świętej, przepełniony chęcią szybkiego wzbogacenia się, Gwidon przybył w drugiej połowie lat 70-tych XII stulecia. W tym czasie władzę nad Królestwem Jerozolimskim sprawował niezwykle ambitny władca – Baldwin IV, który cierpiał na nieuleczalny wówczas trąd. Ciągły stan niepokojów w Jerozolimie umiejętnie wykorzystał Gwidon, w roku 1180 poślubiając starszą siostrę króla, Sybillę. Małżeństwo to gwarantowało mu wysoką pozycję na dworze, pomimo powszechnej niechęci ze strony baronów, a nawet samego Baldwina IV. Możliwe było głównie dzięki staraniom Agnieszki z Courtenay (królowej matki), która ostatecznie wymusiła na swoim synu nadanie Gwidonowi hrabstwa Jaffy i Askalonu.

W roku 1183 poważnie podupadły na zdrowiu Baldwin IV przekazał niemal całość władzy na Królestwem w ręce Gwidona z Lusignan (poza miastem Jerozolima), który odtąd tytułował się regentem. Jego rządy były niezwykle niepopularne i wytwarzały jedyne niezdrową atmosferę na jerozolimskim dworze. Sytuację tę niedługo później postanowi skrzętnie wykorzystać Saladyn – potężny muzułmański wódz, który doprowadził do końca proces jednoczenia całego wschodniego islamu do walki przeciwko krzyżowcom.

Kiedy w roku 1185 schorowany Baldwin IV umarł, tron – ku uciesze baronów i królewskich doradców – został formalnie przekazany małoletniemu Baldwinowi V (syn Sybilli z pierwszego małżeństwa). Jednak dziedziczna przypadłość spowodowała, iż chłopiec, w imieniu którego władzę sprawowała matka, zmarł zaledwie półtora roku po koronacji w wieku dziewięciu lat. Wówczas to władza nad stołecznym miastem i całym Królestwem przejęta została błyskawicznie przez Gwidona i Sybillę, którzy zażyczyli sobie niezwłocznej koronacji. Niechętny Gwidonowi patriarcha jerozolimski – Herakliusz, podczas ceremonii ukoronował jedynie skronie Sybilli, która jednak następnie własnoręcznie ukoronowała swojego męża.

Rządy Gwidona z Lusignan były wyjątkowo niepomyślne dla państw krzyżowych  dodatkowo zbiegły się w czasie z konsolidacją nastrojów świętej wojny u sąsiednich muzułmanów. Zgubna dla Królestwa okazała się znajomość nowego króla z awanturnikiem Reginaldem z Chatillon, który w roku 1187 świadomie złamał postanowienia pokoju z Saladynem. Posłuchawszy sugestii swoich niekompetentnych doradców tj. wielki mistrz templariuszy Gerard z Ridefort czy wspomniany wcześniej Reginald, król zdecydował się zwołać wszystkich podległych mu rycerzy i wyruszyć naprzeciwko zbliżającej się armii Saladyna. Do spotkania obu armii doszło w lipcu roku 1187 w okolicach Hittin a krwawa bitwa zakończyła się całkowitą klęską chrześcijan – większość z nich zginęła na polu bitwy a nieliczni, którzy ocaleli (w tym sam Gwidon z Lusignan) dostali się do niewoli. Po bitwie Saladyn bez większego wysiłku zajął znakomitą większość terytorium Królestwa – 2 października upadła pozbawiona zawodowego garnizonu Jerozolima.

Niedługo potem Saladyn wspaniałomyślnie uwolnił jerozolimskiego króla w zamian za obietnicę, że ten definitywnie opuści Ziemię Świętą i na zawsze powróci do Europy. Warunki umowy zostały przez króla złamane niezwłocznie po odzyskaniu wolności, gdyż pierwszym jego krokiem była próba przejęcia kontroli nad ostatnim chrześcijańskim miastem w regionie, Tyrem. Jednak władca Tyru – Konrad z Montferratu nie usłuchał swojego byłego króla, odmawiając mu praw do korony jerozolimskiej. W akcie desperacji Gwidon zdecydował się oblegać zdobytą niedawno przez muzułmanów Akkę i jedynie dzięki wsparciu przybyłych na wschód wojsk trzeciej krucjaty przedsięwzięcie to nie zakończyło się spektakularną klęską.

Prowizoryczna restytucja władzy królewskiej nad państwami krzyżowymi okazała się jednak nietrwała. Już w roku 1192 Akka została odzyskana przez wojska Saladyna, a w obliczu braku alternatywy Gwidon z Lusignan odkupił od zakonu templariuszy wyspę Cypr, na której dynastia Lusignanów rządziła nieprzerwanie aż do XV wieku.