Juliusz Słowacki - twórczość. Ogólna charakterystyka twórczości Słowackiego

Juliusz Słowacki w 1828 roku kończy Uniwersytet a rok później wydaje dwie tragedie - „Mindowie” i „Maria Stuart”, które odwoływały się do modelu szekspirowskiej kroniki dramatycznej i mówiły o feudalnej walce o władzę. W 1831 roku Słowacki opuszcza Polskę, nie biorąc tym samym udziału w powstaniu listopadowym, co później uznaje za hańbę swojego życia. Kiedy przebywał w Szwajcarii napisał dzieło swojego życia, „Kordiana”, które stanowiło rozrachunek z moralnymi i politycznymi dylematami pokolenia powstańczego. 

Główna przyczyną napisania dramatu była klęska Polaków w powstaniu listopadowym, a winą za taki stan rzeczy obarczył Słowacki przywódców powstania, którzy jego zdaniem zmarnowali ofiarność szlachetnych i zapalczywych w boju Polaków. Pomimo iż Słowacki żył krótko, zmarł mając zaledwie czterdzieści lat, jednak jego twórczość była bardzo bogata i różnorodna. Pisząc swe pierwsze utwory, czerpał z twórczości Spinozy, Bacona czy Kartezjusza. Podejmował wtedy temat wojen religijnych, które uważał za wymówkę do wojny o władzę. Jego pierwsze powieści poetyckie, tj. „Żmija”, „Jan Bielecki” czy „Maria Stuart”, nie spotkały się z przychylnością i zainteresowaniem społeczności Paryża. W kolejnym etapie jego twórczości, niemałą rolę odegrały podróże Słowackiego do Włoch, Grecji, Libanu, Egiptu i Palestyny. Powstaje wtedy „Anhelli”, „Ojciec zadżumionych” czy „Wacław”. 

W 1838 roku wraca do Paryża, niedługo potem wydaje tragedie romantyczne „Balladynę” i „Lillę Wenedę”. W 1844 zaczyna pisać „Genezis z ducha”, który stanowił swoisty wykład poety na temat filozofii genezyjskiej. Jako twórca liryków, zasłynął odwoływaniem się do symboliki Orientu, źródeł ludowych oraz słowiańszczyzny. Był mistrzem słowa oraz budowania nastroju, czego dowodem był cykl liryków genezyjskich, w których wykłada swój system filozoficzny, który polegał na rozwijaniu się od materii do czystego ducha. O wielkości i wspaniałości dzieł Juliusza Słowackiego powinien świadczyć fakt, iż przeżyły one swój renesans w okresie Młodej Polski, kiedy to poeci młodopolscy rozwijali filozofię genezyjską, czerpali także z całego dorobku Słowackiego.