Juliusz Słowacki „Balladyna” - „Balladyna” jako dramat o namiętności i zbrodni. Opracowanie

„Balladyna” Juliusza Słowackiego to dramat opowiadający o namiętnościach i zbrodniach przeplatających się ze sobą nieustannie, od początku akcji. Losy wszystkich głównych bohaterów są skonstruowane na podstawie tych dwóch pojęć. Każda postać ma z nimi styczność - albo namiętnie czegoś pragnie lub kocha, albo zabija, dopuszcza się haniebnych czynów w imię własnych korzyści.

Bardzo wyrazistym przykładem namiętnych zachowań jest tutaj Goplana - eteryczna wróżka, opiekunka jeziora Gopła. Rusałka postępuje nielogicznie, gdyż jest zakochana w wiejskim chłopie - Grabcu. Goplana robi wszystko, aby go zdobyć. Najpierw rozkazuje Skierce i Chochlikowi, aby ci nie dopuścili do spotkania Grabca z Balladyną - obiektem pożądań Grabca, a potem doprowadzają do pojawienia się w domu Wdowy bogatego rycerz - Kirkora.

W efekcie dochodzi do tragedii (Balladyna zabija swoją siostrę). Goplana dba tylko o swoje uczucia, idealizuje Grabca, który nawet nie odwzajemnia jej uczuć. Poprzez te lekkomyślne działania wróżka zmienia los wielu osób, doprowadza do niezamierzonych wydarzeń, wyrządza wielką krzywdę niewinnym ludziom. To wszystko w imię jej namiętnej miłości do Grabca.

Również główna bohaterka utworu Juliusza Słowackiego poddaje się własnym ambicjom, chęciom i namiętnościom zdobycia władzy. Gdy na drodze postaci stoi jakaś przeszkoda, Balladyna natychmiast się jej pozbywa. Najpierw zabija swoją siostrę - Alinę która szybciej uzbierała dzbanek malin dla Kirkora. Jednak kiedy zdobywa to, czego chce, nie może się tym cieszyć, gdyż trawią ją wyrzuty sumienia:

„Więc mam już wszystko… wszystko… teraz trzeba
Używać… pańskich uczyć się uśmiechów,
I być jak ludzie, którym spadło z nieba
Ogromne szczęście…wszakże tylu ludzi
Większych się nad mój dopuścili grzechów
I żyją. - rankiem głos sumnienia nudzi,
Nad wieczorami dręczy i przeraża,
A nocą ze snu okropnego budzi…
O! gdyby nie to… Cicho. - Mur powtarza:
„O! gdyby nie to!...” 

Tragedia Słowackiego jest także tragedią o zbrodni. Żywym przykładem jest Balladyna. Od początku do samego końca jest zbrodniarką. Niemal wszystkie swoje ofiary zabija własnymi rękoma: wbija sztylet w pierś Aliny, potem w plecy służącego, następnie podaje zatruty chleb kochankowi. Kostryn umiera. Zleca również zabójstwo Pustelnika, który zna prawdę o śmierci Aliny oraz skazuje własną matkę na tortury, aby ta nie wydała, kim Balladyna jest naprawdę - córką chłopki.

Namiętnościom poddaje się również Kostryn. Zbliża się do Balladyny, szybko zostaje jej kochankiem, powiernikiem i nieszczęsnym sługą. Dla niej robi wszystko - zabija, oszukuje, kłamie, niszczy siebie moralnie. Balladyna to piękna kobieta, która sieje dookoła siebie zniszczenie, spustoszenie. Jej szatańskiemu urokowi ulega niestety Kostryn. Staję się uległym jej niewolnikiem, nie spodziewa się z jej strony ataku. Kostryn bezwiednie podąża za swoimi namiętnościami.

Dramat Juliusza Słowackiego jest tragedią o namiętnościach i zbrodni. Od nich wszystko się zaczyna. Są motywacją do wszystkich zachowań bohaterów - i tych ważniejszych i tych mało znaczących. Poczynaniami bohaterów kierują emocje, żądze, niezaspokojone ambicje, czy to zdobycia władzy, czy serca drugiej osoby (jak w przypadku Goplany), czy zaszczytów i innych łask losu. Namiętność i zbrodnia kreują życie wszystkich postaci.