Psalm 130 - analiza i interpretacja utworu

Psalm 130 to jeden z najbardziej znanych utworów tego typu. Jest wyznaniem grzesznika, który błaga Boga o wybaczenie i opiekę. 

Utwór składa się z regularnych części. Każda z nich stanowi swoistą jednostkę tematyczną i ukazuje nieco inny obraz. Już w pierwszych wersach zauważamy apostrofę, czyli bezpośredni zwrot do Boga „O Panie, słuchaj mojego głosu”. W psalmie oprócz apostrofy znajdują się też inne środki artystyczne, między innymi pytania retoryczne „Panie, któż się ostoi?”, zdania wykrzyknikowe „Nakłoń swoich uszy ku głośnemu błaganiu mojemu” , epitety „obfite”, „głośne” czy też metafory „z głębokości wołam do Ciebie”. 

Podmiot liryczny psalmu zwraca się do Boga i wyznaje , iż popełnił grzech. Stwierdza, że znajduje się w głębokości, co można interpretować jako dramatyczny los osoby mówiącej lub kres sił. Psalmista wie, iż popełnił błąd, dopuścił się grzechu, ale wierzy też, że miłosierdzie i dobroć boska nie pozwolą mu zginąć. Podmiot liryczny pokłada w Bogu swoją ufność, co widać w słowach „Nadzieję żywi moja dusza”. Dowiadujemy się, że jest ona chora, zepsuta poprzez popełnione grzechy. Tylko Stwórca może ją...