Psalm 130 - analiza i interpretacja utworu

Psalm 130 to jeden z najbardziej znanych utworów tego typu. Jest wyznaniem grzesznika, który błaga Boga o wybaczenie i opiekę. 

Utwór składa się z regularnych części. Każda z nich stanowi swoistą jednostkę tematyczną i ukazuje nieco inny obraz. Już w pierwszych wersach zauważamy apostrofę, czyli bezpośredni zwrot do Boga „O Panie, słuchaj mojego głosu”. W psalmie oprócz apostrofy znajdują się też inne środki artystyczne, między innymi pytania retoryczne „Panie, któż się ostoi?”, zdania wykrzyknikowe „Nakłoń swoich uszy ku głośnemu błaganiu mojemu” , epitety „obfite”, „głośne” czy też metafory „z głębokości wołam do Ciebie”. 

Podmiot liryczny psalmu zwraca się do Boga i wyznaje , iż popełnił grzech. Stwierdza, że znajduje się w głębokości, co można interpretować jako dramatyczny los osoby mówiącej lub kres sił. Psalmista wie, iż popełnił błąd, dopuścił się grzechu, ale wierzy też, że miłosierdzie i dobroć boska nie pozwolą mu zginąć. Podmiot liryczny pokłada w Bogu swoją ufność, co widać w słowach „Nadzieję żywi moja dusza”. Dowiadujemy się, że jest ona chora, zepsuta poprzez popełnione grzechy. Tylko Stwórca może ją ocalić, poprzez udzielenie odpowiednich łask oraz przebaczenie. Każdy człowiek jest grzeszny, dlatego Bóg nie może odrzucać ludzi. Nie ma na świecie istoty czystej, a odpowiedź na pytanie retoryczne „Któż się ostoi” ( przed grzechem) brzmi: nikt. Naprawić swoje błędy można jedynie dzięki miłości do Boga, ona wskaże nam odpowiednią drogę i powiedzie ku życiu wiecznemu. Podmiot liryczny ufa Panu, zdaje sobie sprawę, że tylko w ten sposób odkupi swoje winy. Ostatnią część psalmu stanowi wezwanie do ludu Izraela. Psalmista nawołuje do ludzi, aby wspólnie modlili się do Pana i oddawali mu cześć. Bóg odkupi ludzkość, jeśli będzie mu ona wierna. Tytuł psalmu brzmi „Z otchłani grzechu ku Bożemu miłosierdziu” -  potrzebujący pomocy człowiek zwraca się do Stwórcy, tylko w nim upatruje ukojenie i możliwości odkupienia swoich win.

Psalm 130 to kolejny utwór błagalny i jednocześnie wychwalający zasługi Pana. Zauważamy tu także elementy wyrażania skruchy, pokory i żalu za popełnione błędy. Podmiot liryczny przyznaje się do winy i zwraca z prośbą o przebaczenie i zapomnienie tego, co było złe. Nawołuje też swój naród o modlitwę, która może pomóc nawet największym grzesznikom.