Na stronie używamy cookies. Korzystanie z witryny oznacza zgodę na ich wykorzystywanie. Szczegóły znajdziesz w Polityce Prywatności.
unikalne i sprawdzone wypracowania

Tadeusz Miciński - biografia, życiorys

Okres Młodej Polski obfitował w wiele ciekawych i kontrowersyjnych postaci. Dekadencja i nuda z jednej strony, strach i niepewność przyszłych losów z drugiej skutkowały rozmaitymi rozterkami, które z kolei przekładały się na twórczość literacką. W poezji oraz prozie tego okresu łatwo możemy doszukać się znamion zwątpienia w cywilizację, niewiary posuniętej aż do bluźnierstwa czy wyrazy buntu w stosunku do zastanej rzeczywistości, przeplatane ze zobojętnieniem i apatią.

Do grona najznamienitszych twórców młodopolskich zaliczyć możemy z pewnością Tadeusza Micińskiego, który – stawiany w szeregu z takimi artystami jak Stanisław Ignacy Witkiewicz czy Stanisław Przybyszewski (których przyjacielem był) – trwale zmienił kształt polskiej literatury.

Urodzony w 1873 roku, studiował historię na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz filozofię na uniwersytetach w Lipsku i Berlinie. To wtedy zainteresował się okultyzmem, magią i satanizmem. Pasje te połączyły go ze Stanisławem Przybyszewskim – jego długoletnim przyjacielem. Także liczne podróże poszerzyły horyzonty myślowe Micińskiego. Artysta zafascynował się przede wszystkim sztuką hiszpańską – mistycyzmem, a także malarstwem Francisco Goi oraz dramatami Calderona. Lubił wojaże w ogólności, nieobce mu były Rosja, Szwecja, Hiszpania, Niemcy i Włochy.

W trakcie licznych podróży szlifował swoją kontrowersyjną ideologię, która była oparta na rozmaitych filarach. Po pierwsze Miciński czerpał z filozofii genezyjskiej Juliusza Słowackiego (która mówi, że każdy człowiek złożony z ciała i Ducha powinien dążyć do wyzwolenia tej drugiej wartości, co stać się może poprzez ofiarę i śmierć) twierdząc, iż dzieje świata mają swój początek w miejscu wyłączonym z czasu i przestrzeni, a więc w nicości. Inną inspiracją dla młodopolskiego poety był satanizm połączony z gnozą oraz filozofią Platona czy Nietzschego (tu – koncepcja nadczłowieka). Według teorii Micińskiego, Chrystus, Lucyfer i Feniks to ta sama, jednak różnie nazywana, istota. Badał także wątki panslawistyczne, deklarował się jako antygermanista.

Artysta sukcesywnie pogłębiał swoją wiedzę z zakresu okultyzmu, magii, nauk tajemnych oraz demonologii, co sprawiało, ze przylgnął do niego przydomek „poety-maga”. Zainteresowanie wiedzą tajemną nie było przelotną fascynacją czy chwilowym kaprysem. Autor „Nietoty” z wielką skrupulatnością i rzetelnością zgłębiał interesujące go dziedziny, nie mając na celu zaszokowania opinii publicznej, a jedynie jasne wyłożenie swoich dość skomplikowanych poglądów.

Twórczość Micińskiego nie jest łatwa w odbiorze. Krytycy doceniają artystę za niebanalny mistycyzm, bezkompromisowość i odkrywanie dla literatury nowych ścieżek. Uznawany jest za polskiego prekursora surrealizmu, jednego z czołowych przedstawicieli ekspresjonizmu i w sumie jednego z najbardziej wszechstronnych artystów tej epoki.

Oprócz poezji, (która jest hermetyczna, skomplikowana i w wielu miejscach wymaga szerszej znajomości filozofii głoszonej przez autora), której tomiki wywołały spore zamieszanie – np. „W mroku gwiazd” – Miciński pisał także utwory prozatorskie: opowiadania, np. „Nauczycielka” i powieści: „Nietota. Księga tajemna Tatr”czy „Xiądz Faust”, a także dramaty („Kniaź Patiomkin”_. Znany był także z koncepcji połączenia rozmaitych sztuk nowoczesnych – jak filmy czy projekcje – z wypracowaną przez niego filozofią. Sam twórca stanowił także inspirację dla innych artystów. Witkacy poświęcił mu swoją powieść pt.: „Nienasycenie”, Stanisław Wyspiański natomiast przedstawił go jako jedną z postaci w swym dramacie pt.: „Wyzwolenie”.

Okoliczności śmierci Micińskiego nie są jasne. Prawdopodobnie został zamordowany na Białorusi w 1918 roku przez tamtejszych chłopów bądź wrogo nastawionych do niego bolszewików.

Podobne wypracowania do Tadeusz Miciński - biografia, życiorys