„Chłopi” Władysława Reymonta jako powieść młodopolska - rozwiń temat

Dzieło Władysława Reymonta pt.: ,,Chłopi” w pełni wpisuje się nurt prozy modernistycznej. Młoda Polska była epoką specyficzną, rządzącą się własnymi prawami, mającą swoistą filozofię i światopogląd. Lata 1891-1918 obfitują w szereg szalenie interesujących zjawisk literackich. W dziele noblisty znajdziemy oddźwięk większości kierunków artystycznych rozwijających się w tym czasie.

Po pierwsze, ,,Chłopi” noszą cechy powieści realistycznej. Ów realizm przejawia się w panoramicznym, wieloaspektowym przedstawieniu życia wsi XIX-wiecznej. Reymont z olbrzymią dbałością o realia odmalowuje obyczaje społeczne, obrzędy, święta liturgiczne, prace na polu, czy zwykłe, codzienne, na pozór błahe, ludzkie sprawy i zmagania z życiem. Poza tym, sposób kreowania postaci, obdarzanie ich indywidualnymi cechami i przywarami czy specyficznym językiem sprawia, że są one bardzo realne a ich istnienie prawdopodobne.

W utworze znajdziemy również wiele elementów naturalistycznych. Działania bohaterów są zdeterminowane przez popęd płciowy, a biologizm bardzo często jest czynnikiem motywującym działania postaci. Tak jest w przypadku Jagny, która jako ,,dziecko natury” wyzbywa się wszelkich moralnych skrupułów i bez wahania zaspokaja swoje naturalne pragnienia. W powieści znajdziemy też wiele naturalistycznych epizodów, które nierzadko bardzo silnie oddziaływają na wyobraźnię czytelnika. Jako przykład może tu posłużyć obraz agonii Kuby Sochy, który nie waha się odciąć sobie nogi siekierą, by ulżyć własnym cierpieniom.

Malarskie opisy przyrody wpisują się w nurt impresjonistyczny i nierzadko symboliczny. Pisarz uzyskuje dzięki temu efekt poetyckości i nastrojowości, natomiast upersonifikowana przyroda nabiera znaczeń sakralnych. Symbolizm przejawia się również w wielu fragmentach dzieła, np. w scenie śmierci Macieja Boryny pokazującej trwały związek człowieka z ziemią, w wywiezieniu Jagny na wozie pełnym gnoju, ukazującej niemożność zaakceptowania odmienności i indywidualizmu przez gromadę, czy w postaci samego Rocha, który jest symbolem świadomości narodowej i w pewnej mierze także echem haseł pozytywistycznych.

W powieści znajduje się też cały szereg obrazów, które śmiało można wpisać w nurt dekadentyzmu. Jego uosobieniem są chociażby nostalgiczne, pełne tęsknoty, zwątpienia, rezygnacji i poczucia beznadziejności rozmyślania Jagusi o własnej egzystencji. ,,Wzdychała głęboko, czasem ręce rozwodząc, czasami przystając bezradnie i tocząc rozpalonymi oczyma, jakby zaczepki dla udręczonej duszy szukała, ale szła dalej, przędąc myśli wiotkie i nikłe (…)”. Jeszcze jeden element świadczy dobitnie o modernistycznym charakterze chłopskiej epopei Reymonta, a mianowicie charakter narracji. W utworze mamy do czynienie z trzema typami narratora (wg K. Wyki): realistycznego obserwatora, młodopolskiego stylizatora oraz ,,wsiowego gadułę”, którzy wykorzystując charakterystyczne dla epoki, artystyczne środki wyrazu rejestrują rzeczywistość wiejską. Podsumowując powyższe rozważania można jednoznacznie wpisać ,,Chłopów” w nurt prozy młodopolskiej.