Wiersze Bolesława Leśmiana - Motyw śmierci i nicości w twórczości Leśmiana. Opracowanie

Śmierć i to co po niej następuje od wieków pojawia się w twórczości ludzkiej. W ten sposób człowiek może wyrazić swoje obawy i lęki przed tym co nieodwracalnie nastąpi. Najbardziej boimy się tego, że nie będzie niczego - tylko wszechogarniająca pustka. Wielokrotnie temat ten porusza w swojej poezji Bolesław Leśmian. Przyjrzyjmy się w jaki sposób opisuje on swoje wyobrażenia na temat śmierci.

W wierszu pt.: „Urszula Kochanowska” poeta nawiązuje do śmierci córki Jana Kochanowskiego. Jej pobyt w zaświatach przedstawia on jako ciągłe czekanie. Bóg spełnia pragnienie dziewczynki i tworzy dla niej dom niemal identyczny jak ten w Czarnolasie. Jednak nie jest w stanie sprowadzić jej rodziców, urzeczywistnić jej największego marzenia. W tej wizji poeta nie zaprzecza miłosierdziu Boga, ale pokazuje, że człowiek zawsze będzie tęsknił za światem, który utracił. Jest to w gruncie rzeczy smutne przedstawienie tego co następuje po śmierci, gdyż okazuje się, że człowiek nie jest w stanie odnaleźć tam szczęścia.

Kolejnym utworem poruszającym tę tematykę są „Trupięgi”. Tym razem zostało przedstawiona sytuacja przejścia na inny świat. Człowieka trzeba obuć na drogę w wieczność, gdyż jest ona ciernista. To właśnie owe trupięgi są butami, mającymi zapewnić komfort w tej podróży. Pojawia się także postać Boga, któremu wędrowiec nie oszczędzi widoku swoich stóp. Jeśli Najwyższy stwierdzi, że to nic więcej tylko pycha ubogiego człowieka i wzgardzi umarłym, ten będzie tupał z uporem. Wizja przedstawiona tutaj to obraz ciężkiej i trudnej wieczności. Zagubiony w niej człowiek będzie poszukiwał Boga, przemierzając cierniste drogi. Jednak kiedy zostanie wzgardzony, może nie być już dla niego żadnej szansy.

Nie można także zapomnieć o wierszu pt.: „W nicość śniąca się droga” z tomu „Napój cienisty”. W tym utworze poeta porusza temat odchodzenia: „Wiem, że muszę wypatrzeć w nicość śniącą się drogę. / Odchodzimy gdzieś co chwila i co chwila brak nam lic...”. Ten cytat jest wyrazem marności człowieka na świecie. Podmiot liryczny zwraca się do swojej ukochanej, by udali się do ogrodu, poszukać zaginionych dni. Aby dojść w to miejsce, trzeba minąć cały świat. Wiersz ten jawi się jako wspomnienie czegoś co już było, czegoś co się nigdy nie powtórzy. A przeżyć to ponownie to tylko marzenie człowieka. Podobnie jak w „Urszuli Kochanowskiej”, tak tutaj człowiek zostawia za sobą świat, w który nie może już wrócić.

Bolesław Leśmian w swoich wierszach zaprzecza istnieniu nicości. Zawsze jest jakaś forma istnienia po śmierci. Jedno jest pewne - jest to zupełnie inna rzeczywistość, z której nie ma już powrotu na ziemię.