Julian Tuwim „Dwa wiatry” - interpretacja i analiza wiersza

Wiersz Juliana Tuwima „Dwa wiatry” to bardzo charakterystyczny dla poety opis piękna przyrody. W utworze możemy wyróżnić rymy parzyste w klauzulach (aabb) oraz wewnątrz wersów.

Wiersz personifikuje dwa wiatry, nadając im charakteru istot ludzkich, obdarzonych intelektem oraz wolną wolą. Jeden z nich wieje w polu, drugi natomiast w sadzie. Oba z całą pewnością czerpią wiele przyjemności z igrania pośród gałęzi drzew i pomiędzy źdźbłami traw.

Poeta zastosował wiele czasowników, następujących bezpośrednio po sobie („Fiknął kozła, plackiem spadł, / Skoczył, zawiał, zaszybował, / Świdrem w górę zakołował”). Wzmaga to wrażenie wielkiej dynamiki opisywanego zjawiska oraz szybkości, z jaką wiatr figluje w powietrzu. Użyte w utworze określenia, epitety itp. są również bardzo lakoniczne i lekkie; dobór słów przez poetę jest mistrzowski i genialnie obrazuje charakter wesołego wiatru.

Wiatrom – pędziwiatrom przeciwstawiony jest w wierszu cichy sad, stanowiący kontrast, który jeszcze mocniej podkreśla jego dynamikę. Sad jest senny i spokojny, wiatr początkowo tylko „cichutko i leciutko liście pieścił i szeleścił”, lecz wszystko zmienia się w momencie, kiedy wpada drugi wiatr i zasiewa wielki zamęt. Senny sad zostaje rozbudzony i parska śmiechem (kolejna personifikacja przyrody). Oba wiatry lecą dalej już razem, kontynuując swoje igraszki i figle. Wspólnie ścigają ptaki na niebie i „wplątują się w wiatraki”. Opuszczony przez nie sad staje się znów cichy i spokojny.

W wielu swoich wierszach Julian Tuwim opisuje piękno przyrody, nadając jej wielką dynamikę i przypisując jej cechy istoty ludzkiej. Świadczy to o jego głębokim przywiązaniu do natury, której człowiek jest nieodłączną częścią. W utworach Tuwima, także w wierszu wyżej omówionym, świat przyrody i świat ludzi są ze sobą zespolone, są częściami jednej całości i jako takie mają ze sobą wiele cech wspólnych.