Napisz opowiadanie pod tytułem „Niezwykła przygoda Piotrusia Pana”

Był słoneczny, letni dzień. Piotruś Pan postanowił odwiedzić swoich dawno niewidzianych znajomych, Strażników Snów. Byli to młodzi chłopcy i dziewczynki, którzy czuwali nad snami wszystkich dzieci na ziemi. Pełnili ważną i odpowiedzialną funkcję. Do ich najważniejszych zadań należało pilnowanie Kamienia Snów, w którym gromadziły się senne marzenia. Kamień chciał zdobyć podstępny i złośliwy Gnom Bazyli. Gdyby mu się udało, dzieci na ziemi zaczęłyby nawiedzać koszmary senne. Ów gnom żywił się dziecięcym strachem. Dawno temu młodzi Strażnicy stanęli do walki z Gnomem, udało się im odebrać mu moce, jednak okupili to stratą kilku towarzyszy. Teraz Gnom, choć pozbawiony swoich mocy, nadal stanowił zagrożenie.

Piotruś Pan przyleciał do Tajemniczego Gaju, miejsca zamieszkania Strażników. Ciepło przywitał się z ich przywódczynią, Lili. Młoda dziewczyna miała duże zielone oczy i  długie, płomiennorude włosy. Pomiędzy łopatkami wyrastały jej bezbarwne skrzydełka. Ubrana była, jak każdy Strażnik, w białą tunikę, przepasaną złotym, a nie jak pozostali Strażnicy niebieskim, pasem. Rękawy szaty były długie i obszerne, od ramienia w dół miały długie rozcięcia. Lili ucieszyła się ze spotkania z Piotrusiem. Byli starymi przyjaciółmi, gdyż Strażnicy również nie podlegali upływowi czasu. Dziewczyna zastanawiała się jaki był powód odwiedzin Piotrusia. Nie musiała długo czekać na wyjaśnienia. Chłopiec jak najszybciej przeszedł do sedna. Otóż przebywając czasami na Ziemi, zauważył, że coraz więcej dzieci cierpi na nocne koszmary. Zaniepokoiło go to, dlatego postanowił upewnić się czy Kamień Snów jest bezpieczny. Poza tym po cichu liczył, że Strażnicy w końcu wyjawią mu sekret ukrycia Kamienia. Był niezwykle ciekawy jak on wygląda.

Lili spojrzała na chłopca zmartwionym wzrokiem. Wiedziała, że coraz więcej dzieci nawiedza złe sny. Jednak nie mogła nic na to poradzić. To nie była wina zepsucia Kamienia Snów, ale braku miłości w rodzinach. To miłość daje poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji, a bez nich niemożliwy jest dobry i spokojny sen. To nie wina magicznego Kamienia, ani nawet złego Gnoma, choć on nie jest tym zmartwiony. Ludzie sami zrywają wszystkie mosty porozumienia, przestają rozmawiać, ich działanie napędza pogoń za sukcesem, za zyskami materialnymi. Podłodze gubią to co najcenniejsze, dar miłości. Strażniczka, uśmiechnęła się smutno, nic nie mogła zrobić.

Piotruś Pan poczuł się rozczarowany. Do tej pory był przekonany, że może pokonać każde zło, które pojawi się w Nibylandii i na Ziemi. Myślał, że sprawdzi swoją odwagę w walce z widzialnym wrogiem. A tymczasem czuł się bezradny. Nie przewidział, że ludzie będą sami niszczyć cenny dar. Dzieci pozbawione oparcia w rodzinie nie miały wesołych snów.

Piotruś spędził ze Strażnikami jeszcze kilka dni. Jego wizyta przepełniona była nostalgią, za czasami kiedy wszystko wydawało się prostsze. Pomimo tych ponurych myśli, miłe towarzystwo Strażników pozwoliło chłopcu się zrelaksować. Wracając do domu, nabrał przekonania, że nie podda się tak łatwo. Będzie walczył.