Julian Tuwim „Sokrates tańczący” - interpretacja i analiza wiersza

„Sokrates tańczący” pochodzi z tomu wierszy Juliana Tuwima pod tym samym tytułem, wydanego w 1920 roku. Znakomity twórca w zupełnie odmienny sposób prezentuje postać Sokratesa, znanego filozofa i mędrca starozytnej Grecji. W masowej wyobraźni, ukształtowanej przekazami z epoki i tekstami Platona, ucznia Sokratesa, bohater wiersza jest człowiekiem o niezmierzonej mądrości, poszukiwaczem prawdy, znakomitym mentorem. Tuwim opisuje Sokratesa całkiem inaczej, dodaje mu cech ludzkich, uczłowiecza znamienitego mędrca.

„Prażę się w słońcu, gałgan stary...
Leżę, wyciągam się i ziewam.
Stary ja jestem, ale jary:
Jak tęgi łyk pociągnę z czary,
To śpiewam”.

tak o sobie mówi Sokrates na początku utworu. Filozof odrzuca kult i majestat, jakim był obdarzany przez współczesnych i prezentuje oblicze człowieka umiejącego i lubiącego cieszyć się życiem. Wygrzewa się na słońcu, korzysta z życia, odpoczywa, jakby chciał pokazać, że nie samą filozofią i mądrością człowiek żyje. Ale to nie koniec:

„Z zaułka śmieją się uczniowie, że się mistrzowi kręci w głowie,
że się Sokrates spił”.

Mędrzec ma świadomość, że jego zachowanie może wywoływać kpiny i zupełnie się tym nie przejmuje. Podobnie...