Romantyczne pojmowanie poety jako wieszcza narodowego. Rozwiń temat

Pojęcie „wieszcza” pojawiło się w polszczyźnie już w średniowieczu na oznaczenie osoby posiadającej szczególne zdolności percepcyjne – potrafiącej przewidywać przyszłość, bądź to dzięki związkom ze zjawiskami paranormalnymi, bądź jedynie dzięki intelektowi o wykraczającej ponad normę umiejętności analizy obecnej sytuacji i wyciągania z niej wniosków na przyszłość. Odniesienie tego określenia do twórców rozmaitych form literackich było wówczas rozumiane jako przypisanie im roli piewcy określonego tematu – sławnego bohatera, ważkiego momentu historycznego itp.

Szczególną popularnością owo pojęcie cieszy się od epoki romantyzmu, kiedy to zaczęto używać go w nowym znaczeniu, przypisując mu określoną wartość emotywną. Mianem wieszcza określano wówczas poetów cieszących się największym uznaniem wśród czytelników, w uznaniu ich szczególnego znaczenia dla wyobraźni całego narodu. Początkowo myślano w tych kategoriach przede wszystkim o Mickiewiczu i Słowackim, później do trójcy narodowych wieszczów dodano również Zygmunta Krasińskiego, zaś na przełomie XIX i XX wieku do owego „panteonu” dołączano Norwida w akcie pewnego rodzaju nobilitacji wybitnego...