Św. Karol Boromeusz - życiorys, patronat

Święty Karol Boromeusz żył w latach 1538 – 1584. Przyszedł na świat w Aronie, w rodzinie Gilberta i Małgorzaty Medici (siostry papieża Piusa IV). Już w wieku siedmiu lat  został przeznaczony do stanu duchownego. Będąc dziewięciolatkiem stracił matkę, a wkrótce zmarł także jego ojciec. Od tego czasu Karol znalazł się pod opieką swego stryja – kardynała Mediciego (przyszłego papieża – Piusa IV). Źródła podają, że jako dwunastolatek uzyskał godność opata. Mimo młodego wieku Karol Boromeusz prosił, by całe dochody z jego działalności zostały przeznaczone na pomoc ubogim.
     
Przyszły święty otrzymał niezwykle staranne wykształcenie, a podczas nauki wykazywał się niezwykłym zapałem i szczególną pracowitością. Najpierw uczył się w Mediolanie, a następnie przebywał w Pawii. Gdy w 1559r. jego wuj został mianowany kolejnym papieżem, Karol Boromeusz został wkrótce ściągnięty przez niego do Rzymu i mianowany protonotariuszem apostolskim (urzędnikiem w Kurii Rzymskiej). Rok później zajął stanowisko Sekretarza Stanu i kardynała (chociaż nie miał jeszcze święceń kapłańskich – miał dopiero 23 lata). Święcenia odebrał w 1563r., co pociągnęło za sobą kolejne godności i urzędy. Był między innymi kardynałem – protektorem Niderlandó i Portugalii, opiekunem wielu zakonów i archiprezbiterem Bazyliki Matki Boskiej Większej w Rzymie. Chociaż zaszczyty te były wynikiem nepotyzmu, którego Pius IV dopuszczał się nagminnie, Karol Boromeusz sumiennie wypełniał swe obowiązki i prowadził niezwykle skromne życie, przeznaczając zyski głównie na, jakbyśmy to dzisiaj określili, cele charytatywne.

W grudniu 1563r. został wyświęcony na biskupa, a w maju następnego roku mianowano go arcybiskupem Mediolanu. Początkowo zarządzał tą archidiecezją z Rzymu, jednak później otrzymał od papieża pozwolenie na wyjazd. Wtedy rozpoczął energiczne działania, mające na celu wprowadzenie zasad ustanowionych na Soborze Trydenckim. Sam dorastał niegdyś w zamożnej rodzinie, co przez długi czas wpływało na jego dalsze życie. Postanowił obrać drogę, która miała polegać na skromności i prostocie. Zauważył wówczas, że w Kościele często dochodzi do różnego rodzaju nadużyć. Dążył do ich stłumienia oraz pragnął, by duchowni dawali przykład nie tylko modlitwą, ale także swoimi czynami.

Karol Boromeusz poświęcił wiele energii na zreformowanie i uskutecznianie działania władzy kościelnej. Zakładał seminaria, wspomagał klasztory, porządkował wewnętrzne relacje. Swoją opieką duchową otaczał także ludzi świeckich – fundował specjalne bractwa, w których mogli oni pobierać nauki (Bractwo Nauki Chrześcijańskiej). Wielokrotnie dał się też poznać jako opiekun ubogich. Fundował przytułki dla ludzi wykluczonych ze społeczeństwa, a gdy Mediolan nawiedziła zaraza, nakazał otworzyć wszystkie spichlerze i nakarmić głodną ludność. Odprawił także procesję pokutną, podczas której przemierzał ulice miasta boso.

Przyszły święty szczególnie zasłynął podczas trwającego aż 18 lat (1545 – 1563) Soboru Trydenckiego. W dużej mierze za jego sprawą obrady zostały zakończone i podjęto wiele niezwykle cennych decyzji – np. wprowadzono stałą katechizację, zaczęto zakładać seminaria duchowne, zakazano kumulacji urzędów, ustanowiono obowiązek rezydowania biskupa w swojej diecezji, stworzono Indeks Ksiąg Zakazanych i powołano do życia instytucję cenzury kościelnej.

Arcybiskup Mediolanu zmarł w nocy z 3. na 4. listopada 1584r. Przyczyną zgonu była febra. Beatyfikowano go już 18 lat później – w 1602r. Po upływie ośmiu lat został kanonizowany przez papieża Pawła V.

Jego wspomnienie w Kościele Katolickim przypada na dzień 4. listopada. Jest patronem sióstr boromeuszek, Uniwersytetu w Salzburgu, diecezji w Lugano i Bazylei oraz opiekunem bibliotekarzy, proboszczów i profesorów seminaryjnych.