Partia Pracujących Kurdystanu – organizacje terrorystyczne – charakterystyka

Naród kurdyjski liczy ponad 25 milionów osób. Od wielu stuleci dąży on do utworzenia własnego państwa. Ruchy narodowowyzwoleńcze nasiliły się na początku XX wieku, kiedy sytuacja polityczna dawała realne szanse na uzyskanie niepodległości. Po I wojnie światowej, zgodnie z postanowieniem traktatu z Sévres, proklamowano utworzenie niepodległego Królestwa Kurdystanu. 

Jednak wkrótce państwa Ententy wycofały swoje poparcie dla inicjatywy, a ziemie kurdyjskie podzielono pomiędzy kilka państw. Największy odsetek Kurdów znalazł się pod panowaniem tureckim, spora ich liczba zamieszkuje również Iran, Irak i Syrię. Powstania kurdyjskie wybuchały od tego czasu regularnie we wszystkich tych krajach, szczególnie w związku z dyskryminacyjną polityką władz tureckich. W latach 70. nastroje dodatkowo zaostrzyły się, nowopowstałe organizacje lewicowe (głównie marksistowsko-leninowskie) podejmowały się próby wywołania rewolucji w Turcji. Jednym z najbardziej aktywnie działających członków był Abdullah Öcalan – student politologii na uniwersytecie w Ankarze. W prowincji Diyarbakir stworzył zaczątki Partii Pracujących Kurdystanu (PKK) – oficjalnie utworzono ją w 1978 roku w miejscowości Fis. Abdullah Öcalan stał się niekwestionowanym przywódcą PKK. Założyciele organizacji w 1984 roku ogłosili wojnę przeciw Turcji i przeprowadzili ofensywę w regionie Siirt. 

Działalność PKK polegała przede wszystkim na przeprowadzaniu ataków na tureckich wojskowych oraz zwalczaniu kolaborantów. Celem ataków Kurdów stali się również nauczyciele tureccy, uważani za głównych sprawców procesu wynarodowiania młodzieży kurdyjskiej. Zdarzało się, iż atakowano również całe wioski, które nie chciały współpracować z Partią Pracujących Kurdystanu bądź porywano zagranicznych turystów (najsłynniejszym takim przypadkiem było uprowadzenie trzech alpinistów w 2008 roku). Władze tureckie krwawo tłumią wszelkie działania PKK. Obustronne ataki przyniosły śmierć setkom tysięcy osób. Cała południowo-wschodnia Turcja stała się areną wojny partyzanckiej. W celu zmniejszenia zaplecza finansowego i społecznego terrorystów władze wysiedliły całe rejony z ludności kurdyjskiej (prawie 1.5 miliona osób musiało opuścić swoje domostwa). Działalność PKK nie ogranicza się wyłącznie do Turcji. 

Jednostki organizacji objęły swoim zasięgiem również Niemcy, gdzie szacuje się, iż przebywa około 200 tysięcy kurdyjskich emigrantów. Władze niemieckie po fali kurdyjskich demonstrancji, protestów i blokad autostrad uznali PKK za organizację terrorystyczną. 

Apogeum walk nastąpiło w latach 90. W 1993 roku Abdullah Öcalan wystosował do strony tureckiej propozycję zawieszenia broni, jednak spotkała się ona ze zdecydowaną odmową. W 1999 roku przywódca Partii Pracujących Kurdystanu został aresztowany i stanął przed sądem. Został skazany na karę śmierci, jednak do tej pory wykonanie wyroku zostało zawieszone. Zwolennicy Öcalana podzielili się na dwa obozy – część z nich wyrzekła się działalności zbrojnej, inni kontynuują radykalne akcje przeciw Turcji i jej zwolennikom. 

Cały czas słyszy się o atakach terrorystycznych kurdyjskich ekstremistów, jednak ich liczba jest znacznie mniejsza niż w poprzednich latach. Siła PKK znacznie osłabła, ale wciąż jest duża.